Liefde is niet te koop…(seniors)

Nou, dat waren de juniors! Hier komt Femke, Superlerares! En toen mocht ik naar de seniors... Dat werd een uitdaging, maar het leven geeft slechts zoveel als men kan hebben. Ik begon vol goede moed, maar, er was geen liefde! Geen interesse! Ik had mijn Boek bij me, maar ik besloot om dat maar achterwege te laten, omdat het me niet van deze menigte zou redden. Gelukkig had ik de les ietwat voorbereid, zodat ik wat kon uitleggen over IBT (Internet Based Test) TOEFL (Test of English as a Foreign Language) en twee van de zes dingen moeten zij kunnen voor deze test kon bespreken:

1) lever adequate mondelinge reacties op vragen

2) neem actief deel aan (academische) discussies

Dit verveelde ze tot in den treure, en ik voelde de liefde tussen mijn vingers wegglijden... Een korte discussie (soort van) over de film Avatar, met 9 Oscar nominaties, gaf me de gelegenheid om aan te tonen dat ze niet zo bekwaam zijn als ze dachten. De liefde had het gebouw verlaten.

Jammer genoeg wierpen zij het ene argument in waar ik niets tegenin kan brengen: discussieren over een film staat niet in HET BOEK. Ja, dit verhaal kent nóg een boek. Het boek van TOEFL. Dit boek (ong. 1000 pagina's) geeft voorbeelden van de vragen en de teksten die de leerlingen zouden kunnen krijgen wanneer zij hun TOEFL examen afleggen. Ik hoorde later dat hun Chinese Engelse leraar hieraan werkt. Ik hoef me hier dus niet mee bezig te houden en kan hen dus laten doen wat ik denk dat juist is om hen op deze test voor te bereiden, zonder het boek te gebruiken! (Op dit ogenblik weet ik nog minder dan niks van IBT TOEFL, hulp is dus vereist, maar nu weet ik in ieder geval wat ik kan doen). De klas eindigde nog bijna te vroeg, aangezien ik verder niets te vertellen had. Dit is waar leraar-vaardigheid nr. 5 van pas komt: improviseren. Of iedereen even wilde opschrijven waar zij vonden dat ze nog aan moesten werken. Ik had hen eerst gevraagd om met voor de hele klas te vertellen waar de zwakke plekken zitten, maar dat werkte niet... Chinezen houden er niet van om hun zwakheden te tonen, dan verliezen ze respect. (Hoeveel respect hebben ze nu nog voor mij?.. lichte paniek sloeg hier ongeveer toe... )

Hierna ging ik, en zag dat er geen liefde was...

Can’t buy me love… (seniors)

So much for the juniors! I thought I was going to be great! Then, I met my seniors. A bit more of a challenge, but, life only throws so much at you as you can take, so, I started with an introduction, but they didn't love me! I wanted to show them the book, but decided not to, because it would not save me from this crowd. Some preparation had gone into this class, so I talked a bit about the IBT (internet based test) TOEFL (test of English as a foreign language) and two of the six things they have to be able to do:

• 1) deliver adequate oral responses to questions
• 2) participate actively in (academic) discussions

This bored them to bits, and the love slipped away from my fingers... Having a light discussion about the movie Avatar (and its 9 Oscar nominations...) allowed me to demonstrate to them that they are not as proficient in the aforementioned as they first believed. Love had left the building.

Unfortunately, they threw the one argument at me that I cannot argue with: talking about Avatar is not in THE BOOK. Yes, this story features another book. The book of TOEFL. This book (approx 1000 pages) features examples of the questions and texts they might get when they take their TOEFL. Later on, I learned that their Chinese English teacher is working on that, so I can make them do what I think is right to prepare them for this test, without focusing on the book! (of course, right now, I know s**t about IBT TOEFL, so help is required, but at least I know what to do now) Class almost finished early, as I had nothing left to talk about. This is where teacher-skill no. 5 kicked in: be able to improvise. So, I had everyone write down what they thought they needed help with. Asking them to tell me in front of the class didn't work. Chinese people don't like to admit their weaknesses, because it makes them lose respect. (I wondering how much respect is left for me...)

When I left, I saw that there was no love...

GOEIEMORGEN!!! (juniors)

Mijn leraren in Beijing vertelden me: het eerste wat je moet weten over je eerste les is: maak je geen zorgen, de kinderen zullen je machtig interessant vinden, je bent nieuw en interessant!

Dus, daar ging ik op maandagochtend, en inderdaad, ik ben vreselijk interessant!. Bij het begin van de les, als ik binnenkom, schreeuwt iedereen GOEDEMORGEN, en soms werd er zelfs geapplaudisseerd toen ik binnenkwam. (ze doen dat nog steeds, en ik vind het nog steeds geweldig! Moet er elke keer om lachen) We hadden een mooie vragenronde tijdens de introductie, met dank aan het boek. (soms hele vreemde vragen: welke universiteit heeft u afgemaakt? Bent u goed in dunken? (nee, niet donuts, basketballen)) Het kwam vooral neer op het feit dat ze allemaal willen weten hoe ze zo lang kunnen worden als ik, vooral de jongens die basketbal spelen. Kijkend naar de senior studenten hier, kon ik alleen maar zeggen, wacht een paar jaar. De mythe over korte Chinezen bestaat niet meer. De les was leuk, er was zelfs tijd voor een spel: vind iemand die ..., dit vereist dat de leerlingen rondlopen in de klas en anderen vinden die, bijvoorbeeld, langer zijn dan ze zelf zijn. Natuurlijk, sommige vragen waren een beetje raar, om het leuk te houden. We ontdekten een student die een huisdier had, maar ze kon zich de naam van het beestje niet herinneren... t arme dier...

Al met al geen slechte start zou ik zeggen, laten we zien wat de rest van de week brengt!

GOODMORNING!!!! (juniors)

My teachers in Beijing told me: the first thing you should know about your first lesson is this: don't worry, the kids will love you, you're new and interesting! So, in I went on Monday morning, and indeed, they did love me. Even at the start, when everybody shouts GOODMORNING, or even applaud me when I walk in (they keep doing that, I still love it! Makes me smile every time) Thanks to the book, we had a nice round of questions (some really weird ones: which university did you in? are you good at dunking? (no, not doughnuts, basketballs)) but it came down to the fact that they all want to know how they can become as tall as me, especially the guys playing basketball. Looking at the senior students around here, all I could say was, wait a few years. The myth about Chinese people being short no longer holds.

The lesson was fun, we even got round to the game: find someone who..., which requires the students to walk around the classroom to find others who, for example, are taller than they are. Naturally, some questions were a bit weird. We discovered one student had a pet, but she didn't remember its name... poor creature.

All in all, not a bad start I would say, let's see what the week might bring!

Voor de lieve luisteraars: een impressie van een school in Shenyang

De Yucai boarding school bestaat uit 7 verschillende campussen, in 2 verschillende steden. De scholen zijn allemaal semi-militair ingericht, wat vooral betekent dat er hier een strict regime heerst, dat er iedere ochtend (rond 10.00, na de derde les) een saluut aan de vlag wordt gebracht (is dat neder-engels?) en dat de gymles voornamelijk bestaat uit marcheren over het sportveld.

De school waar ik op werk, is de North East Yucai Foreign Language School. Hier ligt de nadruk vooral op het leren van andere talen (Engels, Japans en Frans) naast de gewone vakken, wiskunde, biologie etc. Een gewone dag voor een leerling ziet er ongeveer zo uit:

05.45 opstaan, douchen, slaapkamer opruimen, evt nog wat huiswerk.
06.10-06.30 het ontbijt wordt geserveerd
07.00 huiswerk en evt schoonmaken van de slaapkamer / faciliteiten
07.40 eerste les begint, 40 minuten
08.30 tweede les
09.10 gezichtsoefeningen. Er begint een muziekje te spelen en iedereen masseert gezicht, nek, schouders, ongeveer 10 minuten
09.25 derde les
10.05 naar buiten voor het hijsen van de vlag (15 min.) enkelen blijven binnen voor het schoonmaken van het klaslokaal, incl. alle ramen, dweilen van de vloer, vensterbank etc.
10.30 vierde les
11.20 vijfde les
12.00 lunch
12.30 schoonmaken van het klaslokaal, de gangen, de toiletten, onkruid wieden op het schoolterrein, vegen, ik heb zelf een paar kinderen de gegipste muren zien bijwerken met schuurpapier.
13.00 verplicht 40 minuten slapen op je bureautje in de klas. Dit is ook wel nodig, na zo'n ochtend wil je best even slapen
13.45 les 6
14.40 les 7
15.30 les 8 en tussendoor wordt het klaslokaal nog weer even gedweild
16.20 les 9
17.00-17.20 avondeten.

Hierna volgen er meer lessen of examens (1 keer per week is er van alle vakken een examen) of wordt er huiswerk gemaakt in de klas, tot ongeveer 21.30 in de avond. Dan mag iedereen naar de slaapkamer terug, douchen, tandenpoetsen etc, en de slaapkamer en faciliteiten schoonmaken. Van 22.00 tot 05.45 wordt er geslapen, en dan begint het feest van voren af aan.

Mijn kamer bevat 1 groot bed (en lekker zacht) een tv, een computer met internet, een wc, bad en douche (en een eigen boiler, dus warm water!), wat kastjes en twee comfortabele hangstoelen. Ik deel een keuken met de andere foreign teachers (13 kamers beschikbaar, maar we zijn maar met z'n drieën) waar we van alle gemakken voorzien zijn (vers drinkbaar water (kokend of koud) (dat komt hier niet zomaar uit de kraan, in China kun je beter niet het water uit de kraan drinken), magnetron, koelkast, broodrooster, etc.). Niet dat ik deze keuken snel zal gebruiken, want er wordt voor ons gekookt in het restaurant voor de leraren op de begane grond. Hoewel, terwijl ik dit schrijf op zaterdagochtend, heb ik het ontbjit gemist, omdat ik geen idee heb hoe laat en waar ik dat kan halen in het weekend... dat is dus iets om uit te zoeken. En misschien word ik het chinese eten nog wel eens moe, dan kan ik mooi spaghetti maken ofzo. Ik moet mijn kamer zelf schoonhouden, maar dat had ik ook niet anders verwacht. Het klinkt misschien wel zo, maar het is hier geen hotel!

De kamers van de leerlingen zijn net zo groot als die van mij. Het enige verschil is dat zij deze kamer met z'n achten gebruiken! Bekijk de foto's nog een keer, en bedenk dan even hoe krap dat is. Verder hebben ze geen eigen voorzieningen, die delen ze met de rest van de gang (13 kamers x 8 leerlingen), ze hebben geen keuken, die ruimte wordt waarschijnlijk gebruikt voor wat meer badkamerruimte, en ze hebben geen warm water. Dat moeten ze halen in een apart hok, buitenom dus, in grote thermosflessen. Douchen kan alleen met lauw water, en dan nog alleen als je er op tijd bij bent, vandaar ook dat sommige leerlingen nog eerder opstaan.

Deze school is een van de duurdere boarding schools in China. Sommige leerlingen zijn door hun ouders vanuit Shanghai (in het zuiden van China) hierheen gezonden. Zij zien hun ouders slechts een a twee keer per jaar. De ouders van andere leerlingen echter, wonen wel in Shenyang. Zij zien hun kroost iets vaker, omdat men hier ook regelmatig voedsel komt brengen, om het leven voor de kids iets dragelijker te maken. Sommige kinderen rennen om vijf uur (voedertijd!) naar de kantine voor een bak rijst met groenten, anderen rennen naar het hek, waar ze (door het hek heen) een maaltijd aangereikt krijgen van hun ouders (MCDonalds, KFC, Pizza, soms om jaloers op te worden, oh wat mis ik een bord aardappelpuree met worteltjes en worst...).

Wat denken jullie dat er betaald wordt voor een dergelijke opleiding? De ouders moeten hier flink wat voor neertellen, namelijk 30.000 yuan per semester. Dat is ongeveer 3000 euro. Dat lijkt dan misschien weer niet veel, maar onthou dat in China alles goedkoper is vergeleken met Nederland, dus relatief gezien is dit heel duur voor de mensen hier. Het vreemde is vooral dat, terwijl het zo'n exclusieve school moet zijn, de leerlingen toch zelf alles schoonmaken. Het kweekt discipline, maar ik moet er nog even aan wennen... mjin kamer is een zooitje!!!

Come fly with me

To start off, a short story about the trip. After an emotional farewell, during which I received the book, on through customs and the endless waiting. Incidentally, I would like to take this opportunity to thank all those who have contributed. The book is wonderful!

I was told that there were too may bookings, but, of course, no-one informed me of the possible consequences of this. So, full of tension, as if I wasn't stressed enough yet, I waited for the check-in. And waited ... and waited some more... Schiphol is not the centre of the world's entertainment, so, apart from browsing through very expensive shops and look into all the books in the bookstores, all one can do is wait...

Then: the check-in. Standing in line with 150,000 Chinese people, all shimmying towards the check-in. there, digging up of the ticket and passport from the little secure bag located under the pants, under the sweater, under the jacket. Then, through the security check and also taking off the shoes now. Some Chinese were taken to an obscure curtain, but I am convinced that my very cute and innocent smile defines me as a lost tourist and saved me from further humiliation. With my shoes, jacket, two bags and my sweater, I got out of the way quickly, towards the actual check-in lady. She looked at me rather sharply, I thought mainly because of all the stuff I was holding, but, as it turned out, she gave me an upgrade! Because there were too many bookings, economy was full already, and as I am quite tall, she decided to upgrade me to business class! Blessed are the ground stewards of KLM.

The rest of the trip went (mostly because of this) very well. My traveling companion was a cheerful Chinese guy who had studied German in Germany for a year, in preparation for studying at a German technical college next year. He spoke approximately 5 words of German, of which he was aware. (fortunately) He said he always hung around with his Chinese friends and had not al lot of practice. (moron!) That won't happen to me, I thought, I'm going to try my Chinese skills on everyone I meet!

After a pleasant journey (I can recommend business class to anyone!) we all arrived in Beijing. Here, I finally had the opportunity to meet the other Dutch guy in business class (Niels, very tall, in the photo with the Chinese guy, far right). He also participates in the program and is a great guy. He's always smiling and I think he will be a great teacher. At the appointed place, where the TTC people were to pick us up, I also met Sven and Helen (NL and UK, more about these two will be said later), and there was instant chemistry...After picking up a few others, we set off for: the UIBE campus!

Vlieg met me mee....

Om te beginnen een kort verhaaltje over de reis. Na een emotioneel afscheid, waarbij ik het boek in ontvangst mocht nemen, door de douane en op naar het lange wachten. Overigens wil ik graag van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen die hieraan heeft bijgedragen te bedanken. Het is een schitterend boek geworden!!

Het was mij verteld dat er een aantal plaatsen overboekt waren, maar natuurlijk niet wat hiervan de gevolgen konden zijn. Dus, in spanning, en daar had ik toch al niet genoeg van, aan het wachten voor het inchecken. En nog even wachten... en nog even wachten... er is niet echt wat te doen op Schiphol moet je weten, afgezien van hele dure winkels afsnuffelen, en alle boeken in de boekhandel inkijken. Dat heb je na een half uur ook wel gehad.

Toen: inchecken. In de rij met 150.000 chinezen, schuifel-de-schuifel naar de check-in. Daar het paspoort en ticket opdiepen uit de buidel die onder de broek, onder de trui, onder de jas zit. Vervolgens door de securitycheck, en hierbij ook maar even de schoenen uit. Enkele chinezen werden meegenomen naar een obscuur gordijntje, maar ik ben ervan overtuigd dat mijn schattige glimlach heel toeristisch en onschuldig overkomt en me heeft gered van verdere vernedering. Toen met schoenen, jas, 2 tassen en mijn trui, snel aan de kant, op naar de daadwerkelijke incheck-dame. Die keek me nogal doordringend aan, voornamelijk vanwege alle rommel die ik vast had dacht ik, maar wat bleek, ze gaf me een upgrade!! Vanwege de overboekingen kon niet iedereen meer in economy, en omdat ik zo lang ben, wilde ze mij wel in business class zetten!! Gezegend zijn de grondstewards van de KLM.

De rest van de reis verliep (mede hierdoor) voorspoedig. Mijn reisgenoot was een vrolijke chinees die een jaar in duitsland duits had gestudeerd, ter voorbereiding op zijn studie aan een duitse HBO volgend jaar. Hij sprak ongeveer 5 woorden duits. Dat wist hij zelf (gelukkig) ook. Hij zei dat hij voortdurend met zijn chinese vrienden rondhing en dus niet veel had geoefend. (muts!!) Dat gaat mij niet overkomen, dacht ik, ik ga mijn chinees op iedereen uitproberen!

Na een plezierige reis (ik kan business class aan iedereen aanbevelen!!) kwamen we met z'n allen aan in Beijing. Hier had ik eindelijk de gelegenheid om de andere nederlander in business class (Niels, ook heel lang, in de foto met de chinees, helemaal rechts) te ontmoeten. Hij neemt ook deel aan het programma, is een geweldige kerel, lacht altijd en wordt volgens mij een ideale leraar. Eenmaal op de afgesproken plaats, waar de mensen van TTC ons op kwamen halen, ontmoette ik ook Sven en Helen (NL en UK, hierover later meer), en het was meteen gezellig. Daarna moesten we nog een aantal mensen ophalen en toen: op naar de UIBE campus!