inhaalslag

Nou nou, het is zeker al weer even geleden dat ik hier was… I geloof dat ik een paar lezers verloren heb, maar, gezien de mailtjes heb ik meer het idee dat sommigen denken dat het misschien niet helemaal goed gaat hier.

Maak je geen zorgen!! Ik heb het hier prima naar mijn zin. The afgelopen twee-en-een-halve maand heb ik een hele hoop feestjes, werk en avonturen beleeft, en ik wil jullie natuurlijk van ieder moment laten meegenieten!

In het begin van Oktober, ben ik naar Foshan geweest met Christine (zie foto’s). We gingen naar Foshan, omdat Christine iets heeft met keramiek, en dan vooral met beeldjes, en deze stad staat bekend om zijn vele vaardige handwerkslieden op dit gebied. De eerste dag een tempel bezichtigd (met niet onaardige keramische dakbewerking) en een park waar men beelden e.d. van keramiek had neergezet. We zijn ook nog drie uur op zoek geweest naar een ander park, maar wat bleek? Ondanks het feit dat onze kaart zeer recent was, was het park gesloopt en was de grond inmiddels bebouwd met nieuwe woontorens. Na een heerlijke voetmassage en een welverdiend tukje in ons hotel, gingen we de volgende dag naar “de oude klei-oven”. Deze oven is zo oud als de wereld, de oudste klei oven in China (en, volgens de Chinezen, in de wereld, natuurlijk). We zagen hoe keramische bloempotten, vazen, dakpannen en beeldjes voor onze ogen werden gemaakt door handwerkslieden. Het was allemaal erg indrukwekkend om te zien. Christine wilde natuurlijk wat keramische kunst toevoegen aan haar collectie, dus we brachten behoorlijk wat tijd door met het snuffelen aan keramische snuisterijtjes. Helaas hebben we niets gevonden, want de meeste beeldjes kwamen recht van de lopende band en Christine, die een beetje een kenner is, wil natuurlijk alleen het beste.

Achter de oven, het museum, en de winkelstraat was een gebied waar een tentoonstelling was. Hier hebben we nog een uurtje gekeken naar opmerkelijk modernistische, voorspelbaar keramische, kunst.

Die avond genoten we van alweer een voetmassage en een diner in een Italiaans restaurant. Helaas werd ons avondje nogal abrupt afgebroken, omdat ik plotseling last kreeg van een hevige spierkramp over mijn hele lijf, die gezellig gepaard ging met koorts. (niet zo leuk als het misschien klinkt). Hierdoor heb ik de rest van de avond onder een (gelukkig!!) warme douche gestaan om te ontspannen, waardoor ik vervolgens misselijk werd van alle afvalstoffen die door mijn lichaam verwerkt moesten worden. Het was geen geweldige nacht en ik kan je wel vertellen dat ik nog nooit zo tegen een busritje (de volgende ochtend) aan heb gekeken.

Avontuur 1 afgerond, op naar avontuur 2!!

Als je ooit het gevoel hebt dat je hier iets mist, of als je misschien gewoon iets wilt weten over mijn leven hier, laat me dat dan gerust weten. Soms is schrijven gewoon moeilijk, omdat de dingen hier, die voor jullie misschien heel interessant zijn, voor mij alweer ‘normaal’ beginnen te worden. Hoewel ik niet kan zeggen dat ik mijn nieuwsgierigheid in dit land verloren ben, heb ik wel af en toe het gevoel dat de onderwerpen soms wat ver van ’t bed van mijn lezers zijn, figuurlijk gesproken dan…

Recap

Wow, it definitely has been a while since I was last here… I guess I might have lost a few of you by now, but regarding the emails I am getting, I guess you are starting to get worried.

No worries!! I am doing fine, perhaps even better than fine. The last two-and-a-half months I have had a lot of parties, work, and adventures, and I intend to share them all with you.

At the start of October, I went to Foshan with Christine (see pictures). We went to Foshan especially because Christine has a thing for ceramic figurines, and this city happens to be famous for its pottery work. We went to see a temple (with very nice ceramic rooftop decorations) and a park with some ceramic artwork. We also spent about three hours looking for another park, but it turned out that, although our map was quite recent, the park had been demolished, and new residential areas had been constructed in its place. After enjoying a very nice foot massage and a well-deserved nap in our hotel, the next day, we visited the ancient kiln. This is an age-old pottery oven which is in fact the oldest operational ceramics kiln in China (and, according to the Chinese, in the world, obviously). We saw examples of flowerpots, vases, roof tiles and smaller pottery items being made, including some beautiful handmade figurines. It was all very impressive to see. Naturally, Christine wanted to add some earthenware ornaments to her collection, so we spend a significant amount of time looking around in the three-mile long street of ceramics-stores. Unfortunately, we were unsuccessful, because most figurines are mass-produced, and Christine, being a bit of a connoisseur, only wants the best. Behind the ancient kiln, the museum and the shopping street was an area of art exhibitions, where we saw some remarkable, modernistic, but predictably, ceramic, art.

That evening, we had another foot massage and dinner in an Italian restaurant. The dinner was cut short unfortunately by me starting to collapse into a feverish full-body muscular cramp (which wasn’t half as funny as it sounds). So, I spent an exceptionally long time in the (thankfully) hot shower to relax, which made me queasy as all the acids from my muscles flowed into my digestive system. It wasn’t a great night and I can tell you that I have never dreaded a bus ride (due the next morning) more in my life.

Adventure number one concluded, on to adventure number two!!!

If you ever feel like you might be missing something, or if you want to know something about my life here, please let me know. Sometimes writing is just hard, because things here, which you might be very interested in, are becoming ordinary for me, and although I cannot say I have lost my sense of wonder in this fascinating country, I do feel that sometimes topics might be a bit far from the beds of my readers, figuratively speaking…

Out of the blue…

In China, people will tell you to always expect the unexpected, and when things change, just go with the flow. Usually, something will change unexpectedly, forcing you to adapt your lesson plans or dinner arrangements. These days, the change didn’t happen around me, it was upon me! Fortunately, going with the flow is growing on me (little by little)…

First, Rachael announced that she would be leaving. It turns out, teaching at the kindergarten, or, teaching at all for that matter, just is not right for her. After she showed up at the high school suddenly, it soon became obvious. Learning from experience, as merely a week ago Helen turned up unexpectedly announcing she was going back to Scotland, we put in all effort to convince Rachael to stay (if not at CHES, at least in China). Unfortunately, unlike Helen, whom we managed to persuade, Rachael had firmly made up her mind. She would be going home as soon as possible. She will be missed, or…! The evening she came up to the high school, we (Rachael, Christine, Sven, and me) had dinner at a nearby hotel (and a lovely foot massage, where after I learned from Rachael that her mom is a librarian at a school in Oklahoma.

My readers don’t know this yet, as I haven’t mentioned it in my blogs, but, CHES has a library! However, it is in need of some attention, and, being a bit of a bookworm, I couldn’t keep my nose out of it, and am currently in the process of jolting it back to life (slowly). With the help of Bob, an American teacher at CHES high, the last week or so has been spend on showing the students around the library and exploring what needs to be done to get the old girl into shape. We have received many positive reactions from the students! So far, so good.

Now, when Rachael appeared at CHES high, I thought a distraction from talking about going home might be in order, so I took her for a little tour of the library. Later that evening, we spoke to her mother (on Skype) who was very attentive in answering all my newbie-questions about managing a library for a school. Rachael was also very enthusiastic about the whole thing, so, who knows? Perhaps, even from distant Oklahoma, Rachael might still make an appearance in this blog.

Another surprising event that occurred that very evening during dinner was that Sven announced that… we were as of now illegal in China! Our visas having expired this day (actually, mine was still valid for two days) we could have been kicked out of the country. Christine, after recovering from the initial shock, immediately arranged for me and Sven to have our visas renewed in… Hong Kong! She managed to arrange for everything that very evening, and, bright and early the next morning, put us on the ferry to the peninsula.

So, Tuesday morning, instead of starting the speaking test in my 5c class and giving vocabulary homework to my 4s, I found myself on the ferry to Hong Kong, my head buzzing with directions and my purse full of money (both arranged for by Christine) on my way to the immigration office. (Thanks to all the teachers for taking over my classes!!!)

The typhoon currently circling over Hong Kong had its way with the ferry, making the ride quite bumpy and causing massive rainfall which my scrawny umbrella could hardly cope with. Since, after our visit to the visa office, we had nothing to do (besides have breakfast at Starbucks) we decided to explore the city (finding approx. 12 Starbucks’, 16 McDonalds’, one very special Café, and a Bookstore). All of these proved blessings, as, although the rain could be coped with, we got quite tired of having to dodge umbrellas all the time (the Hong Kong people being of a smaller statue). Being indoors was definitely preferable to being outdoors, even though this was much more costly (especially the bookstore).

Around seven in the evening, we went back to the ferry to pick up Rachael, who had booked a ticket for a plane from Hong Kong the following morning. Making our way to the CHES-owned apartment took about an hour, after which we spend the remainder of the evening finding a restaurant and walking through town some more. Around midnight, Rachael and I lured Sven into a McDonalds, bought some ice-cream and, at the top of our lungs, sang ‘happy birthday’ to him (it being his birthday the 22nd of September).

He was not amused. Fortunately, we had the ice-cream to protect us from his wrath… ; )

Rachael left early the next morning, and Sven and I went to collect our visas. Then, back onto the ferry, and home. Fortunately, no shocking or astonishing things happened. We’d had enough of that for a while…

Bij heldere hemel…

In China aangekomen is het eerste wat mensen je vertellen dat je altijd het onverwachte moet verwachten. Wanneer er iets verandert, ga je gewoon met de stroom mee.Meestal gebeurt er iets onverwachts om je heen, waardoor je je les- of dinerplannen moet aanpassen.Echter, de afgelopen dagen gebeurde de verandering niet om mij heen, maar vanwege mij!Gelukkig kan ik al aardig met de stroom mee zwemmen…

Maandagmiddag. Rachael kondigt aan dat ze zou vertrekken.Het blijkt dat het onderwijs op de kleuterschool, of het onderwijs in het algemeen, gewoon niet haar ding is.Nadat ze plotseling verscheen op de middelbare school, werd alles al snel duidelijk. Lerende van eerder opgedane ervaringen (slechts een week geleden kwam Helen spontaan langs en vertelde dat ze ging terug naar Schotland), probeerden we Rachael te overtuigen om te blijven (misschien niet op CHES, maar dan toch in China).Helaas, in tegenstelling tot Helen, die we wel hadden kunnen overtuigen, had Rachael haar mening klaar.Ze zou zo spoedig mogelijk naar huis gaan.We zullen haar zeker missen, of...! Toen ze 's avonds naar de middelbare school kwam, zijn wij (Rachael, Christine, Sven, en ik) wat gaan eten in een nabijgelegen hotel, waarna Rachael vertelde dat haar moeder bibliothecaris is op een school in Oklahoma.

Mijn lezers weten dit nog niet, omdat ik het nog niet heb genoemd in mijn blogs, maar CHES heeft een bibliotheek!Het heeft echter behoefte aan wat aandacht, en daar ik een beetje een boekenwurm ben, kon ik mijn neus er niet buiten houden, en ben dus momenteel bezig om haar langzaam weer tot leven te wekken.Met de hulp van Bob, een Amerikaanse leraar hier in CHES, zijn de laatste weken besteed aan het introduceren van de bibliotheek aan de studenten en het verkennen van wat er moet worden gedaan om het oude besje weer in vorm te krijgen.We hebben vele positieve reacties ontvangen van de studenten!Tot dusver gaat het goed.

Toen Rachael verscheen op CHES (op onze campus), dacht ik dat een afleiding van het spreken over naar huis gaan misschien wel aan de orde was, dus nam ik haar mee voor een kleine rondleiding door de bibliotheek.Ook zij blijkt bibliofiel! Later die avond spraken we met haar moeder (via Skype), die zeer attent al mijn vragen beantwoordde over het beheren van een bibliotheek voor een school.Rachael was er ook erg enthousiast over dus, wie weet?Misschien dat er zelfs uit het verre Oklahoma nog nieuws over Rachael verschijnt in deze blog.

Nog een verrassend evenement dat diezelfde avond tijdens het diner plaatsvond, was dat Sven aankondigde dat... wij tweeën nu illegaal in China waren!Aangezien onze visa die dag verstreken waren (de mijne bleek nog twee dagen geldig) konden we dus vanaf dat moment het land uitgegooid worden.Christine begon, na hersteld te zijn van de eerste schok, onmiddellijk alles te regelen voor mij en Sven om onze visa te vernieuwen in... Hongkong!Ze wist alles diezelfde avond te regelen, zodat wij ons, de volgende ochtend, op de boot naar het schiereiland bevonden.

Dus, dinsdagochtend, was ik niet bezig mijn 5c-studenten een cijfer te geven voor hun presentaties, noch gaf ik mijn 4e klassers huiswerk op. In plaats daarvan bevond ik me met Sven op de boot naar Hongkong, met een hoofd vol aanwijzingen en een tas vol geld (beide georganiseerd door Christine) op weg naar het immigratiekantoor.(Met dank aan alle leerkrachten voor het overnemen van mijn lessen!)

De tyfoon die momenteel boven Hongkong hangt had lol met de veerboot, waardoor de rit redelijk hobbelig was, en veroorzaakte ook enorme regenval die mijn goedkope paraplu nauwelijks kon verwerken.Omdat er na ons bezoek aan de visumdienst niet veel meer te doen was behalve ontbijten (bij Starbucks) hadden we besloten om de stad te verkennen (ca. 12. Starbucks', 16 McDonalds', een heel bijzonder café en een boekhandel).Hier konden we de regen en de paraplus van de iets kortere inwoners van Hongkong ontwijken. Hoewel binnenshuis zeker te verkiezen was boven het verblijf buiten, was het wel iets duurder (vooral de boekhandel).

Rond zeven uur ’s avond, gingen we terug naar de ferry om Rachael op te halen, die een ticket had geboekt voor vertrek uit Hongkong de volgende ochtend.De zoektocht naar het CHES-appartement duurde ongeveer een uur, waarna we de rest van de avond doorbrachten met het vinden van een restaurant en wandelen door de stad.Rond middernacht lokte Rachael en ik Sven een McDonalds in, kochten een ijsje, en zongen 'Happy Birthday' voor hem (het was zijn verjaardag 22 september).

Hij vond het niet leuk.

Gelukkig hadden we het ijs om ons te beschermen tegen zijn toorn ...;)

Rachael vertrok vroeg de volgende ochtend en Sven en ik gingen onze visa ophalen.Vervolgens terug op de ferry, op weg naar huis.Gelukkig gebeurden er geen schokkende of verbazingwekkende dingen meer.Daar hadden we wel weer even genoeg van gehad...

Mn plekje vinden…

Het is al een paar weken geleden sinds ik ben aangekomen in Zhongshan.Soms lijkt het dat er al veel meer tijd voorbij is, soms voelt het alsof ik mijn eerste les gisteren had.De foto's geven hopelijk een idee van de school, het kantoor en mijn kamers, binnenkort zal ik meer foto's toevoegen van de stad.

Maar, laten we eerst even de tijd om de belangrijkste spelers van het spel te bekijken!Sven, mijn Nederlandse buddy heeft mij hier naartoe gevolgd (hij zal dit ontkennen) uit Shenyang (na enige milkshake-overtuigingen, maar dat zal hij ook ontkennen) en is sindsdien een goede vriend.Hij zou graag in plaats van hier te werken naar Sichuan zijn gegaan, maar misschien kunnen volgend jaar zijn vrienden (Tom en Ollie, die in Sichuan werken) hier komen werken.Tot dan denk ik dat hij best goed op zn plek zit hier.Hij lijkt het in ieder geval naar de zin te hebben ;).

Om het hele verhaal maar te vertellen, ik was niet de eerste die naar Zhongshan kwam, Helen was hier het eerst.Ik ontmoette Helen, een Schotse dame met veel energie, in Peking tijdens de TEFL cursus in februari.Toen ben ik verhuisd naar Shenyang (koud en grijs), en zij werd in Zhongshan (warm en groen) geplaatst.Toen Helen mij vroeg om naar het zuiden te verhuizen, en me zelfs hielp met het vinden van een baan, ging ik meteen!Tot dusver blijkt het een zeer goede suggestie van een zeer goede vriend zijn.

Dan is er Rachael.De vierde musketier, onze d'Artagnan om het zo maar te zeggen, is het jongste lid, bij ons oude bekenden hier in Zhongshan.Dit is ook haar eerste keer werken in China (ze heeft een aantal weken vrijwilligerswerk in China gedaan) maar tot nu toe lijkt het allemaal leuk uit te pakken voor haar.Ze heeft een ik-ga-ervoor-houding (dat is wel nodig hier), en pakt alle problemen die wonen en werken in China kunnen brengen op, geholpen door haar leuke gevoel voor humor en sterke geest.

Dat zijn wel weer genoeg complimentjes, ik weet zeker dat jij, mijn lezer, de boodschap die ik hier probeer over te brengen, meekrijgt.Op sociaal vlak ben ik hier mooi gezegend.En ik heb het nog niet eens gehad over de 'jongens' op kantoor!Bob, Jerry, Abey, Tony, Sheila, Rico, Kenneth, Cathleen, Steven, en niet te vergeten ms.Christine (de baas van t stelletje), dus… nog veel verhalen te vertellen ...

Deze eerste weken waren zeer bewogen.We hadden een sjiek diner met de school, collega's en Helen en Rachael.We hebben een zes-sterren all-you-can-eat met Bob gehad, en een Backstreet barbeque met Jerry.We waren op de 'Zhongshan door de ogen van buitenlanders fotowedstrijd kick-off tour'.We hebben achteraf gelegen marktjes bekeken en heel veel koffie en McDonalds gehad.En natuurlijk hebben we gewerkt!Dus niet veel tijd om te bloggen ben ik bang, maar ik zal proberen Sven bij te houden... (sveninchina.reismee.nl) Hij heeft overigens een zeer mooi overzicht van onze dagelijkse routine hier gemaakt, voor degenen onder u die geïnteresseerd zijn!

Ps. De uitslag van de fotocompetitie is nog niet bekend…

Settling in

It has been a few weeks now, since I arrived in Zhongshan. Sometimes it seems that much more time has already passed, sometimes, it feels like I had my first class yesterday. The pictures hopefully give some idea about the scenery of the school, the office and my rooms, soon, I will add more photos of the city.

But, let’s first take some time to introduce the main players of the game! Sven, my Dutch buddy from Shenyang has followed me here (he will deny this) from Shenyang (after some milkshake-persuasions, but he will deny that too) and has been a great friend ever since. He would have liked to go to Sichuan instead, but perhaps next year, his friends (Tom and Ollie, who are now working there) can come and work here! Until then, I think he’s pretty well off being where he is. He seems to enjoy it anyway ;) .

Now, to give you the whole story, actually, I was not the first to come to Zhongshan, I followed Helen here. I met Helen, a Scottish lady with a lot of energy, in Beijing during the TEFL course in February. When I moved to Shenyang (cold and grey), she was placed in Zhongshan (warm and green). When Helen asked me to move down here, and even helped me find a job, I went! So far, it has turned out to be a very good suggestion from a very good friend.

Then, there is Rachael. The fourth musketeer, the group’s d’Artagnan so to say, is the youngest member, joining us old familiars here in Zhongshan. This is also her first time working in China (though she has done some volunteering work) but so far, it seems to work out very nice for her. She has a yes-girl attitude, and takes on all the problems that living and working in China can bring head-on, helped by her nice sense of humour and strong mind.

That’s enough sweet talking, I’m sure you, my reader, get the message I am trying to send here. On a social level, I’m pretty blessed here. And I haven’t even mentioned the ‘guys’ at the office yet! Bob, Jerry, Abey, Tony, Sheila, Rico, Kenneth, Cathleen, Steven, and let’s not forget ms. Christine (the boss-lady). So many stories yet to tell…

These first weeks have been very eventful. We’ve had many a fancy dinner with the school, colleagues and Helen and Rachael. We’ve had a six-star all you can eat with Bob, and we’ve had backstreet barbeque with Jerry. We were on the “Zhongshan through the eyes of foreigners photo contest kick-off tour”. We have explored backstreet markets and had lots of coffee and McDonalds. And, of course, we’ve been working! So, not much time for blogging I’m afraid, but I’ll try to keep up with Sven… (sveninchina.reismee.nl) He’s made a very nice overview of our daily routine here, for those of you who are interested!

Ps. The results of the Photo-competition have not been announced yet…

A warm welcome

Hello from Zhongshan! The first story in many a month is composed in my new workspace, my desk at the teacher’s office at CHES secondary school, in the south of Zhongshan, under the blessed influence of air-conditioning.

I presume my readers do not need/want to hear too much about the drag of travelling to the other side of the world, about cramped seats and airline food, but I would like to mention the excellent farewell barbeque-weekend I have enjoyed. Unfortunately (or: fortunately?) I have no incriminating pictures to share. Suffice to say it was wonderful and very moving. Thanks to Sybren, Guido and Babs (especially for the marshmallows!) for a great send-off!

Arriving in Zhongshan is like stepping into a hot oven, so you might imagine my gratefulness when Christine, my new boss, appeared to take me to my new home. She even carried my luggage, the lighter bag, mind you, but this wouldn’t be the last time she would relieve me of my burdens. About my room and the school, more news will appear in another blog. Right now, I am still settling in, but it is a very warm nest to land in. The teachers are all very welcoming and helpful, but also excellent at telling student-related horror stories, which make me want to turn around and run! I’ll share some of these once I have validated them, it should be more interesting for you, my reader, to read them from my own first-hand experience. Wish me luck!

In Zhongshan, foreigners are welcomed everywhere. This results in a busy schedule. Apart from the work at the school, meetings, introductions and familiarizing oneself with the school, so far, I have attended several memorable events.

The school had, in honour of teacher’s day (somewhere in September), organised an outing where the teachers were treated to a wonderful dinner in a fancy restaurant. Unfortunately, no pictures, but a five-star hotel would have been envious. It was a very good opportunity to meet the Hong Kong teachers and learn a bit about the school politics (more about this later).

For a second event, Sven and me (yes, he’s also working at this school, but more about this later) were invited by our colleague Jerry to attend a charity event hosted by the Guangzhou Lions Club, a subsidiary of the original (I believe British) organisation which works to raise funds and helps set up charities. Jerry is very active in this area, his organisation which supports disabled people around Zhongshan had recently received a donation from the Lions Club, and was therefore invited. The whole event was very impressive and fun to attend. We especially enjoyed the auction (items at a starting price of 6.800 ¥, sold for 42.000 ¥) by trying to guess what price the item would go for (while carefully avoiding to raise a hand).

Last but not least, yesterday, the City of Zhongshan took the foreigners on a trip: the “Zhongshan in the eyes of foreigners photo contest kick-off tour”. A very well organised bus trip, including a boat cruise, working with Chinese calligraphy masters, a performance by a renowned local lion dance troupe, a lovely lunch (no event without food in China), a tour of Aoshan village (historic site), and a visit to a Buddhist temple, where the monks had waited with their chanting of the scriptures until the foreigners had arrived (which was a bit weird, but very beautiful to attend).

All in all, a warm welcome in more than one way.

Now, however, I need help to win this photo contest!! Please let me know which photo I should submit, and help me win this glorious prize!!

Een warm welkom

Hallo vanuit Zhongshan!Het eerste verhaal in vele maanden is samengesteld in mijn nieuwe werkruimte, mijn bureau op het kantoor van de leraren op de middelbare school CHES (China Hong Kong English School), in het zuiden van Zhongshan, gezegend door de air-conditioning.

Ik veronderstel dat mijn lezers het niet nodig vinden veel te horen over al het gedoe van een reis naar de andere kant van de wereld, over kleine stoelen en voer in een vliegtuig, maar ik wil nog wel graag het uitstekende afscheid-barbecue-weekend vermelden. Helaas (of: gelukkig?) heb ik geen belastende foto's te delen.Het moet maar genoeg zijn om te zeggen dat het geweldig en een beetje emotioneel was.Dank aan Sybren, Guido en Babs (vooral voor de marshmallows!) voor een geweldig afscheidsfeestje!

Aankomen in Zhongshan is alsof je een hete oven instapt, zodat je je misschien mijn dankbaarheid kunt inbeelden toen Christine, mijn nieuwe baas, verscheen om me mee te nemen naar mijn nieuwe huis.Ze droeg zelfs mijn bagage, de lichtere tas, welteverstaan, en dit zou niet de laatste keer dat ze me zouden bevrijden van mijn lasten.Over mijn kamer en de school zal meer nieuws verschijnen in een andere blog.Op dit moment ben ik nog steeds een beetje aan het settelen, maar het is een zeer warm nest om in te landen. De docenten zijn allemaal erg gastvrij en behulpzaam, maar ook uitstekend in het vertellen van horrorverhalen in verband met studenten, die ervoor zorgen dat ik me het liefst omdraai en hard wegren!Ik deel een aantal van deze verhalen wanneer ik wat rustiger ben / wanneer ik ze zelf ervaren en overleefd heb. Wens me succes!

In Zhongshan zijn buitenlanders overal welkom.Dit resulteert in een drukke agenda.Naast het werk op de school, bijeenkomsten, introducties en het wennen aan de school, heb ik deelgenomen aan enkele gedenkwaardige gebeurtenissen.

De school had, ter ere van de Dag van de Leraar (ergens in september), een uitje georganiseerd waar de leerkrachten werden getrakteerd op een heerlijk diner in een sjiek restaurant.Helaas geen foto, maar een vijf-sterren hotel zou jaloers zijn geweest op de entourage.Het was een zeer goede gelegenheid om de leraren uit Hong Kong te ontmoeten en meer te weten te komen over de politiek van de school (hierover later meer).

Voor een tweede evenement, werden Sven en ik (ja, hij is ook actief op deze school, maar daarover later meer) uitgenodigd door onze collega Jerry voor een Charity Event georganiseerd door de Guangzhou Lions Club, een dochteronderneming van de van origine Britse (geloof ik) Lions Club die werkt om geld in te zamelen en goede doelen te helpen en soms op te richten. Jerry is zeer actief op dit gebied, zijn organisatie die mensen met een handicap rond Zhongshan steunt ontving onlangs een donatie van de Lions Club, en werd daarom uitgenodigd.Het hele evenement was erg indrukwekkend en leuk om bij te wonen.We hebben vooral genoten van de veiling (objecten tegen een startprijs van 6.800 ¥, verkocht voor 42.000 ¥) door te proberen te raden wat de prijs van het object zou gaan worden (terwijl we natuurlijk heel erg opletten om niet per ongeluk een hand op te steken).

Last but not least, gisteren nam het bestuur van de stad Zhongshan de buitenlanders mee op de 'Zhongshan in de ogen van buitenlanders fotowedstrijd kick-off tour'.Een zeer goed georganiseerde busreis, met inbegrip van een boottocht, het werken met Chinese kalligrafie meesters, een voorstelling van een gerenommeerde lokale leeuwendansgroep, een heerlijke lunch (geen evenement zonder voedsel in China), een rondleiding door Aoshan (historisch dorpje), en een bezoek aan een boeddhistische tempel, waar de monniken hadden gewacht met het Zingen van de Schriften totdat de buitenlanders waren aangekomen (dat was een beetje raar, maar wel erg mooi om bij te wonen).

Al met al, een warm welkom op meer dan een manier.

Nu, echter, heb ik hulp nodig om deze fotowedstrijd te winnen!Laat me weten welke foto ik moet insturen, en help me de prachtige prijs te winnen!
(Ik weet niet zeker wat de prijs zal zijn…)