Wonen in China

Iemand die hier onlangs een bezoek bracht, zei dat China was niet heel anders was dan Europa. Ik denk dat ze niet de juiste dingen heeft gezien.

Neem bijvoorbeeld het proces van het bouwen van een huis. In Europa zou men een architect alle wiskunde laten doen en een bouwopzichter aannemen om te controleren of alles goed en vooral volgens 'specificaties' gedaan wordt.

Hier gaat het echter anders. Vandaag zag ik op het lokale (Hong Kong) nieuws een reportage over een gebouw dat werd gebouwd in het centrum van Hong Kong. In China, zoals waarschijnlijk in vele andere plaatsen, kopen personen of bedrijven de grond nog voordat het gebouw opgetrokken is. In China, (nou ja, in de Speciale Administratieve Regio's, want Hong Kong is niet echt China, maar het behoort tot China. Het is een soort kolonie, maar dan direct aan het land grenzend, net aparte economische regels, maar officieel bestuurd vanuit Beijing... Snap je het nog?) In China, zodra een gebouw is gebouwd, is het nog maar afwachten of je krijgt wat je dacht dat je gekocht had! In dit geval toonde de oorspronkelijke plattegrond (in de reclame folder die geen enkele wettelijke waarde had) een open keuken, zeer ruim opgesteld, met een groot raam met uitzicht op de stad. Het gebouw omvatte een keuken die door een niet heel erg tevreden nieuwe eigenaar werd omschreven als een 'kleine gesloten kamer', waarbij een verdere beschrijving het idee gaf van een kamer zo groot als de ruimte tussen de muren. Kortom, je weet nooit wat je krijgt bij het winkelen op de Chinese vastgoedmarkt.

Hier in Zhongshan zijn gebouwen gebouwd op de conventionele manier, waarbij vertrouwd wordt op oude betrouwbare methoden (lees: bamboe en stukjes touw) om moderne wolkenkrabbers te bouwen. Het beste deel van het kijken naar de constructie van dergelijke monsters is dat je weet dat ergens in dat geraamte de arbeiders onder het genot van de lunch naar een kleine tv zitten te kijken, want er is altijd wel ergens een schotelantenne te vinden op de site.

En dan heb je ook nog de oude huizen, gebouwd in de goede oude tijd, die nog steeds onderdak bieden aan degenen die zich een appartement met uitzicht niet kunnen veroorloven. Onlangs heeft Christine me genomen voor een ontmoeting met een vriend van haar, ms. A King, (Engelse naam: Grace), die in het westelijke deel van Zhongshan woont. Mocht je een update nodig hebben, kijk dan even terug naar de foto's van de wintervakantie, waar je de foto's van het dorp kon zien. Wat vind je van die woningen? Daarnaast heb je waarschijnlijk de foto's van mijn woningen in de loop van de tijd gezien. En denk ook even aan je eigen huis. Dat dus even ter vergelijking.

Deze vrouw woont met haar twee kinderen (Phoebe en Tom) in een 'gat in de muur', een uitdrukking die wordt gebruikt voor wat wij Nederlanders een schuur noemen. Laten we zeggen dat het niet veel is. Ze deelt een woonkamer en een slaapkamer met haar twee kinderen, met een toilet in een kleine kamer in de woonkamer en in de achtertuin een keuken die bestaat uit een zelfgebouwd gasfornuisje onder twee ijzeren platen. Haar man woont en werkt in Zhuhai, ongeveer 2 uur rijden van hun huis en heeft eens per maand de gelegenheid om zijn familie te bezoeken. We hebben de familie laatst op bezoek gehad bij Christine, en dat is echt een traktatie voor ons allemaal. De kinderen vinden het heerlijk om naar het zwembad te kunnen, DVD's te kijken en online spelletje te kunnen spelen en ze zijn absolute schatten. Daarnaast krijgt hun moeder ook even rust van het continu op ze letten en te zorgen dat ze hun huiswerk afmaken (je kunt je voorstellen dat ze zeer bereid zijn om hun huiswerk te doen als een duik in het zwembad de beloning is).

Toen Grace de vorige keer hier was, hoorden we dat ze van plan was te verhuizen naar een nieuw appartement (die geen lekkend dak heeft, maar wel slaapkamers voor de kinderen), waarvoor ze 70.000 Yuan zou moeten betalen. Niet veel geld zou je zeggen, het is slechts 6500 euro, en ik verdien hier 8500 yuan per maand, dus ik zou in staat zijn om in een relatief korte periode genoeg te sparen voor een dergelijk appartement. Echter, ms. Grace en haar man (als hij betaald krijgt, maar dat is niet altijd zeker) verdienen samen ongeveer 2200 Yuan. Hiervan gaat 200 Yuan naar de huur van haar huidige woning, en 600 naar de onderwijskosten voor de kids. Van de overgebleven 1200 Yuan (minus GWL, huur voor een kamer voor pa (een gedeelde kamer met 3 van zijn collegas en zijn reizen naar huis) houdt ze toch nog mooi 500 Yuan over voor eten voor de kinderen, kleding en overige buitensporige uitgaven. Toch slaagden ze erin, met een beetje hulp van vrienden, om het geld bij elkaar te krijgen. Helaas kreeg de dame die de woning aan hen zou verkopen een beter aanbod, zodat op de dag dat ze de betaling kwamen afronden, iemand anders hun huis aan het inrichten was, en ze waren niet eens op de hoogte gesteld van de veranderde omstandigheden. De familie was hierdoor erg teleurgesteld, met name Phoebe, die echt uit zag naar het hebben van haar eigen slaapkamer.

Ho! Dat is het voor vanavond, ik moet echt stoppen, mijn appeltaart moet uit de oven! Ja, je hebt het goed gelezen, ik heb eindelijk een manier gevonden om een echte Nederlandse appeltaart te maken, waarvan we gaan genieten met een kopje koffie! Binnenkort hoop ik een echte Hollandse Nederlandse appeltaart te genieten, misschien zelfs gemaakt door mijn zusje! Ik vlieg op 13 Juli naar Frankrijk, en ben in Nederland vanaf ongeveer de 20e Juli tot 22 Augustus. Ik zou jullie graag allemaal ontmoeten voor een kop koffie o.i.d., dus laat me weten wanneer je tijd hebt!

Hmm ... de geur van appeltaart .... YUMMY!

Housing in China

Someone recently visited and said China was not very different from Europe. I think they haven't been looking in the right places.

Take for instance, the process of building a house. In Europe, one would have an architect do all the math and a construction supervisor to make sure everything is done smoothly and according to 'specifications'.

However, this is not how things are done here. Just today, on the local (Hong Kong) news, I saw a report about a building that had been constructed in downtown Hong Kong. In China, as in many other places I am sure, people or companies buy the floor space, even before the building has been erected. In China, (well, its Special Administrative Regions, because Hong Kong isn't China, but it belongs to China, but it has its own economic structure, but is governmentally subordinate to Beijing ... Still with me?) In China, once a building is built, you'll just have to see whether you got what you bought! In this case, the original floor plan (as demonstrated in the advertising leaflet that didn't have any legal value) showed an Open Kitchen, quite spaciously drawn up, with a large window overlooking the city below. The building definitely included a kitchen, unfortunately, this was described by the not-too-overjoyed owner as a 'small closed-in room', which looked, basically, like the space between the walls. In short, you never know what you're gonna get when shopping on the Chinese real estate market.

Here in Zhongshan, buildings are built in the conventional way, using old reliable methods (read: bamboo and pieces of string) to erect modern skyscrapers. The best part of watching construction is that you know that, somewhere in the structure, the workers are watching a small TV whilst enjoying lunch, because there is always a small satellite dish to be found on site.

Of course, one can still see areas where the old houses, built in the good old days, prevail, and still provide shelter for those who cannot afford an apartment with a view. Recently, Christine has taken me for a visit to meet with a friend of hers, ms. A King, aka Grace, who lives in the west part of Zhongshan. Now, if you need an update, scroll back to the spring festival holiday, where you could see the pictures of the village. What do you think? Moreover, I think you have seen the pictures of my residences over time. Now, think about your own house. This is just a comparison.

This woman lives with her two kids (Phoebe and Tom) in a 'hole in the wall', an expression used for what us Dutchies would call a shed. Let's just say it's not a whole lot. She shares one living room and one bedroom with her two children, with a toilet in a small room in the living room and a kitchen that consists of a stove under two sheets of metal. Her husband is living and working in Zhuhai, which is approximately 2 hours away from home and has the opportunity to visit the family once every month. We have had the family over at Christine's place, which is a treat for all of us, because the kids love to go to the pool, watch DVD's and play online and they are absolute darlings. In addition, mom gets a break from continuously watching them and getting them to finish their homework (which you can imagine they are very willing to do if a dip in the pool is the reward for finishing).

When Grace was here last time, we heard that she was planning to move to a new apartment (one that does not have a leaking roof and bedrooms for the kids) for which she would have to pay 70.000 Yuan. Not a lot of money you might say, it's only about 6500 Euros, and I make 8500 Yuan a month, so I should be able to save that up in a relatively short period of time. However, ms. Grace and her husband only make about 2200 Yuan a month between the two of them (if her husband gets paid), of which 200 Yuan goes to rent for the current place (can you believe she pays rent for that?), about 600 goes to education. This leaves about 1200 Yuan. Deduct costs for electricity, water, rent for the father's place (a shared dormitory) and his trips home, she has about 500 Yuan left to feed the kids every month, and to buy them clothes and other extravagancies. Still, with a little help from friends, they managed to get the money. Unfortunately, the lady who was selling the place to them received a better offer, so that on the day that they were going over with the money, another person was moving in, and they were not even informed of the matter. They were devastated, especially Phoebe, who was really looking forward to having her own bedroom.

Ho! That's it for tonight, I have got to go get my apple pie out of the oven! Yes, you've read it correctly, I have finally found a way to make a real Dutch apple pie, which we will enjoy with coffee tonight! Soon, I hope to enjoy some Dutch Dutch apple pie, perhaps even made by my sister! I am flying to France on the 13th of July, and will be in Holland from approximately the 20th of July until the 22nd of August. I would love to meet all of you, so please let me know when you have time!

Hmm... the smell of apple pie.... YUMMY!

Shanghai (NL)

Na ons bezoek aan het dorp, waar de broers gelukkig een treinkaartje voor ons regelden (hierdoor hoefden we niet deel te nemen aan een Chinese hobby: in de rij staan), werden we in een gloednieuwe BMW naar het treinstation gebracht, van waar we zeer comfortabel naar Beijing terug reisden.

Eenmaal in Beijing aangekomen hadden we een hele dag te vullen voor de volgende trein naar Shanghai vertrok, zodat we nog een beetje konden ontspannen in Beijing. Hoewel we die morgen nog zeiden dat we niet eens aan eten konden denken, moet ik helaas bekennen dat de eerste McDonalds die we zagen ons het water in de mond deed lopen. Na heel voorzichtig een ontbijt van gemiddelde grote (Super-Size was iets te veel), herinnerde onze magen ons eraan dat ze nog druk bezig waren met het verteren van de vorige maaltijden, waardoor we gedwongen waren om een Starbucks te zoeken en het even rustig aan te doen.

Het voordeel van de Starbucks die wij uitzochten (voor de mensen die ermee bekend zijn, die ene op Walkingstreet, ten zuiden van de Verboden Stad) was dat deze zich op de tweede verdieping van een gebouw bevindt, wat ons de mogelijkheid gaf om de winkelende mensenmassa onder ons eens goed te bekijken, bespreken en na te wijzen, zonder dat we meteen in het zicht zaten. Als je ooit in China gereisd hebt, dan weet je hoe wij ons voelden na 9 uur in een Chinese trein, en ik weet zeker dat je met ons meeleeft. Om de tijd te doden, deden we de volgende spelletjes 1) omschrijf de buitenlander (i.e. wie is hij/zij, waarom is hij/zij hier, en, als het een man was, wie is die Chinese vrouw naast hem? Het antwoord “zijn vrouw” was natuurlijk niet goed genoeg!)2) neem een foto met zoveel mogelijk mensen erin die een panda hoed dragen; 3) geniet van de hilarische situaties die ontstaan wanneer een bewaker probeert de weg vrij te maken voor een tram, midden in een winkelmekka; en 4) ontdek wat de juiste hoeveelheid karamel is voor een karamel machiatto! (antwoord: je kunt nooit teveel karamel hebben!)

Zulke dingen blijven echter maar voor een korte tijd vermakelijk (ongev. 2 uur), dus, toen na een tijdje de lol er af was, besloten we om een riksja ritje door de Hutongs (het oude centrum van Beijing) te doen, en de Olympische Stadiums te bezoeken. Het Vogelnest en het Waterblok (letterlijk vertaald) zijn zeker de moeite waard na zonsondergang.

Rond 21.00 uur zou onze trein naar Shanghai vertrekken, en we waren erg blij te ontdekken dat dit een zeer luxueuze trein bleek te zijn, waarin we ons ?????????? hadden (Broertjes bedankt!) Hoewel het niet heel goedkoop was, waren de eerste dertig minuten, waarin we alle verschillende knopjes probeerden en ons verbaasden over de individuele televisie-sets en de heerlijk zachte bedden, het geld zeker waard.

De volgende ochtend warden we wakker in Shanghai, waar we opgehaald werden van het station door Sam. Sam is de oudste zoon van Paul en Toni, die ons hadden uitgenodigd om bij hun te verblijven voor een paar dagen. Sam is erg geïnteresseerd in treinen en wordt zeker een goede techneut! Sam’s jongere broertje Jackson is de kunstenaar van de familie, Hij houdt van muziek, en, gezien de tekeningen in zijn kamer gaat hij zeker de artistieke kant op. Op dit moment is hij helemaal gek van zijn jojo. Zijn trucs zijn erg indrukwekkend! Paul en Toni hebben ook een dochtertje, Chelsea, die ze een paar jaar geleden geadopteerd hebben. Chelsea is een schattig prinsesje die helemaal verliefd is op verkleedpartijtjes en voorleesuurtjes, en ze heeft me zelfs een paar woorden chinees geleerd!. Paul en Toni geven allebei les in verschillende afdelingen van een internationale school. Het zijn geweldige mensen, die op hun eigen manier interessant zijn, maar samen een liefhebbend paar vormen. Wat echter nog indrukwekkender is, is dat ze, naast het oplossen van de problemen die het leven in een ander land met zich meebrengt, ook nog de tijd en energie hebben om dit gezin draaiende te houden.

Naast deze drie geweldige kinderen, hebben Paul en Toni ook Christopher in het gezin opgenomen, al is het maar tijdelijk. Christopher is door hun verwelkomd zodat hij het ziekenhuis in kon. Christopher is geboren met Spina Bifida, en heeft daardoor bijna voortdurend hulp nodig, hoewel hij grote vorderingen heeft gemaakt sinds zijn opname in dit gezin en de ziekenhuisbezoekjes. Hij probeert altijd alles zelf te doen (I do it!) en wil je vervolgens heel trots laten zien dat hij iets zelf gedaan heeft (I did it!). Helaas kan de familie die zijn leven gered heeft door hem tijdelijk op te nemen en voor de benodigde zorg te betalen dit kereltje niet permanent adopteren. Vanwege zijn handicap hebben zijn ouders hem nooit aangegeven bij de overheid na zijn geboorte, waardoor hij nu geen identiteit heeft, en dus geen paspoort. Wettelijk gezien bestaat hij niet. Dit geweldige voorbeeld van Chinese cultuur en bureaucratie maakt het onmogelijk voor een familie in China om hem te adopteren, omdat men in China “iemand moet zijn” en “papieren” moet hebben om een dergelijk proces in gang te zetten. Op dit moment blijft Christopher in limbo land, een informeel onderdeel van een liefhebbend gezin.

Ik heb een hoop tijd doorgebracht met de jongere kids, die erg schattig waren! Christopher en Chelsea hebben de Wiggles aan me geintroduceerd, en ik ben menige ochtend wakker geworden met hun (ongelofelijk blije) liedjes, meezingend met Kapitein Veerzwaard en Dorothy de dinosaurus, die het liefst rozen eet. (klinkt compleet idioot, maar, aan de andere kant, deze mannen werken al 19 jaar in dit vakgebied, en halen bakken met geld binnen, dus er zit ergens wel iets in!)

Natuurlijk heb ik niet al mijn tijd doorgebracht met de Chelsea en Christopher. Wanneer je eenmaal in Shanghai bent, moet je natuurlijk ook even naar De Bund en Old Street, en even winkelen in Marks & Spencer’s (de V&D van Engeland, duur, maar ze hadden kaas!). We mochten de keuken van de familie gebruiken om voor ze te koken als bedankje omdat we bij hun mochten overnachten, wat erg leuk was, vooral omdat Chelsea het leuk vond om mee te helpen. (spaghetti, salade, en pannenkoeken met ijs als toetje). Paul en Toni namen ons mee lunchen in een soort van oude kunstwijk, wat erg interessant was, maar, winnaar met stip was een restaurant “Whisk”. Als je ooit in Shanghai bent, mis dit niet! Het is alsof je in een hemel vol chocolade bent, dus, voor freaks liefhebbers zoals ik is het helemaal geweldig! Alles is vol van smaak en romig en donker bruin, zelfs in zoverre dat de vriezer een sticker droeg om klanten die zich niet kunnen inhouden te waarschuwen. (zie foto: Ja, jij zou het ook doen!)

De dag voordat we weer naar huis zouden gaan, hebben we Suzhou bezocht, een stadje ten westen van Shanghai, om de prachtige omgeving daar te bewonderen. Suzhou, beroemd vanwege de prachtige parken, heeft daarnaast ook een behoorlijk aantal zeer verschillende bruggen, in alle vormen, maten, en maten van onderhoud. Christine en ik huurden fietsen om de stad te verkennen, wat een geweldige manier bleek te zijn om de achterbuurten van Suzhou te zien en we waren zo ook niet de hele dag afhankelijk van het wachten op dure taxis. We hebben een prachtige tempel bezocht en lekker ontspannen door de stad gefietst en de dag afgesloten met een nogal wilde scooterrit naar het station waar we weer op de hogesnelheidstrein naar Shanghai stapten. Na een laatste gezellige avond met de familie en een korte vlucht naar Guangzhou, kwamen we weer veilig in Zhongshan aan, moe van alle avonturen, maar met een hart vol van nieuwe en verrassende herinneringen.

Shanghai

After our visit to the village, where the brothers were so helpful as to arrange a train ticket for us, (this saved us a lot of waiting in line, a favourite Chinese pastime) we were chauffeured back to a train station, from where we travelled quite comfortably to Beijing.

In Beijing, we had an entire day to fill before the next train, to Shanghai, would depart, which gave us the opportunity to relax a bit. Although we fervently stated before that we surely wouldn’t want to eat anything for at least a couple of days, the first sight of a McDonalds, I’m ashamed to say, did make our mouths water. After very carefully consuming a medium-sized breakfast, our stomachs reminded us that they were still busy digesting the previous meals, hence, we were forced to find a Starbucks and rest our weary bodies. The advantage of the Starbucks we selected (for those who know: the one overlooking the walking street south of the Forbidden City) was that the general mob of shoppers was clearly visible to us, while being blissfully unaware of our stares, finger pointing and ridicule. If you have travelled in China, you know how we felt after nine hours on a Chinese train, and I am sure you can sympathize. Our favourite diversions were 1) Describe the foreigner (e.g. who is he/she, why is he/she here, and if it was a man, who is that Chinese woman next to him? Obviously, the answer “his wife” was too obvious and therefore not good enough);

2) Take a picture with as many people wearing a panda-hat as possible; 3) Enjoy the hilarious situations created by a security guard trying to clear a path for a tram in the middle of a busy shopping street; and 4) Find out exactly how much caramel is required to make the perfect caramel macchiato! (Answer: you can never have too much caramel!) Obviously, one can only find such things amusing for so long, so we decided to go for a rickshaw-ride through the Hutongs (the old centre of Beijing) and visit the Olympic stadia. The Bird’s Nest and the Watercube are quite a sight once night has fallen!

Around 21.00 hrs, our train to Shanghai would depart, and we were very happy to discover that it was a quite luxurious high-speed train, in which we had our own cabin. (Thanks again to the brothers!) Although not very cheap, the first thirty minutes spent on pushing all the different buttons and marvelling at the individual television sets and the softness of the mattresses were definitely worth the money.

Upon waking up in the morning, we arrived in Shanghai, where we were picked up from the train station / airport by Sam. Sam is the oldest son of Paul and Toni, the lovely couple that had invited us to stay a couple of days. Sam has a realknack for trains and is well on his way to becoming an engineer. Sam’s younger brother, Jackson, is the family-artist. He loves his music, and, judging by the pictures in his room, might also become involved in the world of graphic art. Currently, his magic flows through his yoyo. His tricks were very impressive! Paul and Toni also have a little girl, Chelsea, whom they adopted a few years ago. Chelsea is a lovely little princess who thoroughly enjoys listening to stories and dressing up, and she even taught me a few Chinese words! Paul and Toni both teach at the international school, though in different departments. They are very different people, loving and interesting in their own ways, but what is most amazing is that, in spite of all the stuff they have to deal with while living in a foreign country, they also find the time and energy to make this family work.

Next to these three amazing kids, Paul, and Toni, this family also includes Christopher. Christopher was taken in by the family to allow for him to have surgery. Suffering from Spina Bifida, Christopher was almost constantly in need of care, but has greatly improved after several trips to the hospital and the benefit of all the love and care of this wonderful family. He is always eager to do things by himself (I do it!) and very proud to show you he managed to do something (I did it!). Unfortunately, the family that saved his life by taking him in and paying for the required care cannot adopt this amazing little man. Because of his disability, his parents never registered him when he was born, so he is without identity, and therefore, without a passport. Legally, he doesn’t exist. This nice example of Chinese culture and bureaucracy makes it impossible for a family in China to adopt him, as in China a person is required to “be somebody”, and have “papers” to support this. For the moment, Christopher remains in limbo-land, informally part of a loving family.

I spent a lot of time playing with the younger kids, who were very adorable. Christopher and Chelsea introduced me to the Wiggles, and I spent several mornings waking up to their (excessively happy) tunes, singing along with Captain Feathersword and Dorothy the Dinosaur, who prefers to eat roses. (Mind you, these guys have been in the game of children’s entertainment for over 19 years, and make money by the truckload, so I guess there must be something to it!)

Naturally, I didn’t spend all my time playing with the kids. When in Shanghai, one must also go and see The Bund and the Old Street, and shop at Marks & Spencer’s (expensive, but they have cheese!). We were allowed to use the kitchen to cook for the family, which was a lot of fun, and Paul and Toni took us to lunch and dinner. They took us to an artsy/shopping district, which was very interesting, but, easily the best place they took us to was a restaurant called “Whisk”. If you are ever in Shanghai, find it! It is a heaven for chocolate fanatics like myself, where everything is rich and creamy and dark brown, to an extend where the fridge had to be labelled specifically to keep off customers who can’t control themselves. (see pic: yes you would!)

The day before we were to fly home, we went to Suzhou, a village west of Shanghai, to enjoy the beautiful scenery. Suzhou, famous for its beautiful gardens, is also home to a multitude of bridges, in all shapes, sizes and degrees of maintenance. Christine and I hired bikes to explore the city, which turned out to be an excellent way to discover the backstreets and cover some ground without having to wait and pay for cabs all the time. We saw a beautiful temple and had an overall relaxing day, which ended in a rather bold scooter ride to the station where we caught the high-speed train back to Shanghai. After a last lovely evening with the family and a smooth flight to Guangzhou, we arrived safely back in Zhongshan, weary of all our adventures, but with a heart full of new and exciting memories.

Gelukkig Nieuwjaar!!

Deze vakantie was een geweldige ervaring. In het begin van het Lente Festival (wanneer Chinezen hun Oud en Nieuw vieren, aan de hand van de maankalender) reisde Christine en ik naar Tianjin, om Gloria, een vriendin van haar, te bezoeken. Gloria had ons uitgenodigd om Oud en Nieuw bij haar thuis te komen vieren met haar man en zoontje, wat een hele eer was. Deze vakantie zou uiteindelijk niet alleen zeer ontspannend en leuk zijn, maar ook een geweldige kans om een kijkje te nemen in het leven van een Chinese familie.

We voelden ons helemaal thuis bij Gloria en haar familie in Tianjin. Haar zoontje, JiaJia (Lee Jia Xing) was een schatje om mee te spelen! We gingen naar een markt, deden wat inkopen, en probeerden wat traditioneel voedsel. Gloria nam ons ook mee naar een historisch gebouw, een huis voorheen in het bezit van een beroemde handelaar in the Qin dynasty. Als ik zeg huis, dan bedoel ik villa, en als ik zeg villa, dan bedoel ik een aantal villa’s aan elkaar, met een privé school, een eigen theater en een park, allemaal in één afgeschermde zone. Het theater is het grootste theater in het privé bezit van een persoon in het noorden van China, afgezien van dat van de keizer, in dat tijdperk. Het moet een hele eer geweest zijn om daar uitgenodigd te worden. Als je dan ook nog hoort dat deze man nog drie van dergelijke “huizen” had in China, dan mag je concluderen dat hij best rijk was. Zijn dochter, echter, moet zich kapot hebben verveeld, omdat ze niets mocht doen, geen werk, geen studie, en zeker het huis niet mocht verlaten. We zouden spoedig ontdekken hoe dat ongeveer voelt.

De avond van het Cinese Nieuw Jaar, kookte Gloria een maaltijd die de diners van de avonden daarvoor deed verbleken, waarbij we ons te goed konden doen aan niet minder dan twaalf verschillende gerechten! We zijn ook een aantal maal naar buiten geweest om vuurwerk af te steken, wat JiaJia erg leuk vond, en we konden de hele avond genieten van bezoekjes van vrienden en familie. Gelukkig werd het ons gespaard om de volgende ochtend “traditioneel” vroeg op te staan om zoveel mogelijk Jiaozi te eten (soort gebak, gevormd naar de halve maan) om te zorgen dat we het komende jaar flink rijk zouden worden. We werden toch niet al te laat wakker, omdat JiaJia te opgewonden was om langer te wachten. Aan het begin van een nieuw jaar krijgen kinderen in China namelijk een rode enveloppe (Hong Bao) met geld, waarbij de waarde afhangt van je relatie met het kind en zijn/haar ouders. (Single vrouwen behoren deze ook te krijgen, en ja, ik heb er al een paar gehad!) Je kunt je dus wel voorstellen hoe blij kinderen zijn als het nieuwe jaar in zicht komt.

Een paar dagen later reisden we af naar het dorp waar de ouders van Gloria wonen. We konden hier niet eerder naartoe, omdat Gloria, een getrouwde vrouw, volgens de traditie niet naar het dorp van haar ouders mag tot twee dagen na Oud en Nieuw. Na ongeveer twee uur kwamen we aan in het dorp, waar we zeer hartelijk ontvangen werden door de familie.

Gloria’s familie bestaat uit haar ouders, haar drie oudere broers, hun vrouwen en kinderen, en hun kleinkinderen. Gloria is de jongste thuis, en, omdat ze een hardwerkende, succesvolle en moderne zakenvrouw is, is ze niet zo jong getrouwd als ze had gekund, zodat haar zoon nu ongeveer dezelfde leeftijd heeft als de kleinkinderen van haar broers. In een westerse stamboom, zou dat er ongeveer zo uitzien als in family tree (1).

Voor de Chinezen, echter, ziet de stamboom er uit als in family tree (2).Deze stamboom laat niet echt zien wie van wie afstamt, maar richt zich in plaats daarvan op de Confucianistische relaties die bestaan tussen de familie leden. Ik moet toegeven dat deze kennis allemaal van Christine komt, die me een hoop heeft moeten uitleggen.

Maaltijden, bijvoorbeeld, werden in de woonkamer genuttigd, waar twee tafels werden neergezet voor de familie en gasten (wij twee). Deze tafels waren echter niet groot genoeg voor de hele familie, omdat mensen meestal vrienden bezoeken, laat zijn voor het ontbijt (wie, ik?), of al gegeten hebben. Dus, tijdens elke maaltijd, maar vooral tijdens het avondeten, ontstond er een soort stoelendans, waarbij mensen opstonden en gingen zitten al naar gelang hun rank in de familie.

Bijvoorbeeld, één van de tafels was altijd voor Opa, de drie zonen, Gloria soms, en Oma soms, maar zij was altijd bezig in de keuken of met iets anders. Soms deelde oma de tafel met ons, de gasten, de Sao’s, of tantes en de kleinkinderen (haar achterkleinkinderen) afhankelijk van hoeveel mensen er in huis waren. Gezien onze zitplaatsen tijdens maaltijden, zou ik zeggen dat Christine en ik ongeveer gelijk staan met de tantes.

Gezien de rest van de dag, echter, leken we zelfs boven Oma te staan, terwijl we ontdekten hoe het is om een alleenstaande vrouwelijke gast in dit huis te zijn. Als gast mochten we niet helpen met klusjes. De binnenplaats vegen? Dat had Oma vanmorgen om 5 uur al gedaan, hadden we de haan niet gehoord? Opruimen na het ontbijt? De tantes en de tweede generatie vrouwen namen ons de kommen en stokjes letterlijk uit handen. Vers warm water voor thee? Ik kreeg de eerste drie dagen de thermosfles niet eens de kamer uit, en was zelfs trots op mezelf toen ik er eentje tussendoor kon smokkelen terwijl niemand keek. Toen Christine haar dit vertelde, vond Oma het allemaal heel grappig. Als alleenstaande vrouwen was het ons niet toegestaan om de binnenplaats te verlaten zonder een escort van een getrouwde man. Gelukkig kon Christine Oma overhalen om ons voor een korte wandeling te laten gaan, en Gloria nam ons mee voor een wandeling door haar geboortedorp en zelf op een dagtripje naar een bevroren meer! Helaas misten we de lunch niet…

Het enige waar Christine me voor had gewaarschuwd toen ik erin toestemde om met haar mee te gaan naar Tianjin, was de hoeveelheid voedsel die ik verwacht werd te eten. Bij Gloria in Tianjin kwam het voedsel al in overwelmende hoeveelheden op tafel te staan, maar in het dorp was iedere maaltijd letterlijk goed voor de koning, zijn koninging, en hun gehele hofhouding. De extra bonus bestond uit het feit dat het beleefd afslaan van een maaltijd of een deel ervan een belediging naar de familie is, en dat Oma ieder gerecht dat ik aanraakte gul naast me zette op tafel, om me maar aan te moedigen om er meer van te eten. Na vijf dagen eten, slapen, eten, en slapen, was ik terdege uitgerust en zeer goed gevoed, maar toch echt klaar om naar Shanghai te vertrekken.

Gastvrijheid kan je toch teveel worden, maar het was zeker een ervaring waarvan ik zeer heb genoten.

Happy New Year!!

This holiday has been an amazing experience. At the start of the Spring Festival holiday (when Chinese people celebrate their lunar New Year) Christine and I travelled to Tianjin, to visit an friend of hers, Gloria. Gloria had invited us to spend New Years at her place with her husband and son, which was quite an honour. From this point, the holiday proved to be not only very relaxing and fun, but also quite an opportunity to get a glimpse of some real Chinese family life.

Gloria and her family made us feel very welcome in Tianjin. We also met her lovely son, JiaJia ((Lee Jia Xing) who was an absolute darling to play with!) and her husband. We visited a local market, did some shopping, and tried some traditional food. Gloria took us to visit an historical building, a house formerly owned by a famous businessman during the Qin dynasty. Now, when I say house, I mean, mansion, and when I say mansion, I mean several interlinked mansions, a private school, theatre, and park, all within the same walled-off area. The private theatre is the largest owned by a private person in northern China, apart from the one owned by the emperor, in that era. It must have been an honour to be invited there. Knowing that the man had three more of these estates throughout the country, it can be concluded that he was quite wealthy. His daughter, however, must have been bored, not being allowed to do any work, study, or leave the house. We would soon know just what that would be like…

The eve of Chinese New Year, Gloria prepared an even grander meal than the days before, allowing us to feast on no less than twelve different dishes! We went outside several times to set off some fireworks, which JiaJia loved, and enjoyed visits of family and friends throughout the night. Fortunately, we were spared the custom of waking up at 5 in the morning to eat as many Jiaozi (type of pastry, crescent-shaped) as we could, to call wealth and riches to come to us. We woke up on time though, as JiaJia was too excited to stay away too long. At the start of a new year, children are given a red packet (Hong Bao) with money inside, the amount depending on how closely related/befriended you are to/with the child and his/her parents. (The same packets are given to unmarried women, and yes, I have received some!) You can imagine how happy kids are to celebrate New Year!

A few days later, we travelled to the village where Gloria’s parents live. We couldn’t travel there sooner, because, traditionally, it is not allowed for Gloria, a married woman, to travel to her parents’ town until a few days after New Year. After about two hours, we arrived in the village, where we were very warmly welcomed into the family.

Gloria’s family consists of her parents, her three older brothers, their wives and children, and their grandchildren. Gloria is the youngest child and, being a modern, hardworking and successful businesswoman, she did not marry as young as she could have, so that her son is now about the same age as the grandchildren of her brothers. In a western family tree, that would look something like family tree (1).

To the Chinese, however, the family tree looks like family tree (2).This family tree does not so much show who is descendent from whom, but shows instead the Confusianist relationships that now exist between the family members. I must admit that all this knowledge comes mostly from Christine, who has explained a great deal to me.

Meals, for example, were taken in the living room, where two tables were set for the family and guests (us two). These tables, however, did not allow for everyone in the family to sit at the same time, mostly because people often were visiting friends, were late for breakfast (guilty as charged), or had already had something to eat. So, during any meal, but mostly during dinner, which everyone sort of enjoyed at the same time, a game of musical chairs could be witnessed, where people stood up and sat down according to rank.

For example, there was always a table filled with granddad, the three sons, perhaps Gloria, and sometimes Grandma, but she always kept pretty busy. Sometimes, she shared the other table with us, the guests, the Sao’s, or Aunties, and the grandkids (her great-grandkids), depending on how many relatives where in the house. According to seating during meals, I’d say Christine and I were ranked amongst the Aunties.

According to the rest of the day, however, we seemed to outrank even Grandma, as we discovered what it is like to be a single female guest in this house. As a guest, we were not allowed to help with any chores. Sweeping the courtyard? Grandma had already done it after waking up at 5 in the morning, hadn’t we heard the rooster? Cleaning up after breakfast? The Aunties and the second generation of wives took care of it, taking bowls and chopsticks out of our hands. Getting some water for tea? I didn’t manage to get the flask out of the living room for the first three days, and was actually proud of myself for managing to sneak one through when everybody else was occupied. When Christine told Grandma of my achievement, she laughed. As single females, we were not allowed to leave the courtyard without a married escort, preferably male. Fortunately, Christine managed to persuade Grandma to allow us to go for a short stroll around the block, and Gloria was kind enough to take us for a walk through the village at some point, and even a trip to a frozen lake a few days later! Unfortunately, we didn’t miss lunch…

You see, the one thing Christine warned me about when I agreed to come with her up North, was the amount of food I’d be expected to eat. At Gloria’s house in Tianjin, the food already was brought out in overwhelming amounts, but in the village, every meal literally was fit for a king, his queen, and the remainder of their court. The added bonus consisted of the fact that politely declining is an insult to the family, and that Grandma graciously placed every dish I touched right next to me, encouraging me to eat more of it. After five days of eating, sleeping, eating, and sleeping, I was feeling very well rested and extremely very well fed, but ready to depart for Shanghai. Hospitality really can come in abundance, but it certainly was an experience I thoroughly enjoyed.

Forgetfulness…

Here is a list of all the things I forgot to mention:

1) I won the excellence prize of the Zhongshan-through-the-eyes-of-foreigners-photo-contest… Twice!!! My pictures of the circular incense and the fish-drain (that doesn’t sound nice) both won an award for being the most excellent pictures in the history of the Zhongshan-through-the-eyes-of-foreigners-photo competition! Thank you all for voting!

2) Since my coming to Zhongshan, I have been to Hong Kong three times, and twice to Macau, to settle visa issues. Hong Kong was quite imposing the first time Sven and I arrived there, but, once you have taken some time to walk through it, its actually not that big or confusing. It is a lot of fun to see the British influences (driving on the left, the double-decker buses) mixed in with Chinese tradition. Although I haven’t visited any of the southern islands yet, we have seen most of the main peninsula and went to Sai Kung, one of the suburbs, last time, to enjoy a fabulous second hand bookstore and some of the best food in Hong Kong.

3) Macau was a similar, yet different, experience. Once a cab had taken us to the main square, it’s almost like walking around in Portugal. Although when drifting off the beaten tourist-track you get back into “China” quickly, there are always obvious signs that this particular region of China received special attention over the years. Key indicator of this is the huge casino right in the middle of town. Shopping there with our dormitory leader, ms. Tam, and seeing the back roads of the city with her made quite an impression on me (and my wallet).

4) For the new Z-visa (free travel in and out of China for one year, of which I am still dreaming) we (Sven, Jerry and me) went to get a medical check. Since I don’t really speak Chinese, this was quite amusing. The hearing test, for example, was never performed but apparently, I have good hearing. During my eye-exam, I couldn’t clearly make out the lowest line, but my report says my eyes are perfect. Chinese medicine really is amazing!

5) At school, we’ve had

· English week: fun English games for the kids

· Two test periods: with a third one coming up next week, including written and oral exams,

· Sports day: fun to be around the students in a social thing, and I was asked to hand out the medals (which only took three hours…),

· Christmas festival: kids performing, students and their parents working together to sell things, and a grand auction, all to raise money for the Red Cross. I bought a statue of Hua Mu Lan to increase the funds. All together, the school raised 50.000 yuan for charity.

6) We’ve had three dormitory festivals since September. For Thanksgiving, Halloween, and New Year, the kids living in the dormitory put on a show (for themselves and the kids who are not performing) which the teachers are asked to attend. Fortunately, the kids are all excellent performers, so attending these functions is always a pleasure. Oh, and we took the seniors for an outing into the woods. Although the weather was kind of a disappointment, barbecuing with 250 students definitely is a lot of fun!

Pff… well, that about sums it up for now, I have test week and orals to get through, and one more visit to Hong Kong and Macau before the big holiday for Chinese New Year (Year of the Bunny) is here. The Western New Year has come and gone. I wish you all a happy one, and let’s hope that it will be joyous and fruitful for us all!

Vergeetachtigheid…

Hierbij een lijstje van alle dingen die ik vergeten ben te vermelden:

1) Ik heb de excellence (uitzonderlijk goed) prijs gewonnen in de Zhongshan-door-de-ogen-van-buitenlanders-foto-wedstrijd, voor maar liefst TWEE foto’s! De plaatjes van de draaiende wierrook en de vis-regenpijp wonnen allebei een prijs omdat ze de meest geweldige plaatjes in de geschiedenis van de Zhongshan-door-de-ogen-van-buitenlanders-foto-wedstrijd waren! Heel erg bedankt voor het stemmen!

2) Sinds ik in Zhongshan ben aangekomen, ben ik drie keer in Hong Kong, en twee keer in Macau geweest, om mijn visa-dingetjes te regelen. Hong Kong was de eerste keer best indrukwekkend, maar wanneer je er eenmaal een beetje in hebt rondgelopen, valt het allemaal best mee. Het is erg leuk om de Britse invloeden (links rijden, dubbeldekker bussen) hier en daar te zien, gecombineerd met de Chineze tradities. Hoewel ik nog niet op de zuidelijke eilanden geweest ben, hebben we een groot deel van het schiereiland wel gezien. We zijn ook naar Sai Kung, een van de buitenwijken, geweest, om te genieten van een heerlijke tweede-hands boekwinkel en een maaltijd zoals nergens in Hong Kong te vinden is.

3) Macau ontdekken was ongeveer zoals Hong Kong, met opvallende verschillen en overeenkomsten met China. Eenmaal met behulp van een taxi op ‘het’ plein aangekomen, is het net alsof je door Portugal wandelt. Hoewel je jezelf, als je van de toeristische paden afdwaalt, snel terugvindt in “China”, zijn er altijd duidelijke tekenen dat dit deel van China speciale aandacht heeft gekregen over de afgelopen jaren. Opvallend kenmerk hiervan is het enorme casino in het midden van de stad. Winkelen met ms. Tam, een van de leiders van de school, liet een diepe indruk achter, zowel op mij als in mijn portemonee…

4) Voor mijn nieuwe Z-visa (waarmee je vrij kunt reizen in China voor een heel jaar) moesten we (Sven, Jerry en ik) medisch gekeurd worden. Aangezien ik eigenlijk geen chinees spreek was dit nog best vermakelijk. De hoortest, bijvoorbeeld, werd nooit uitgevoerd, maar men was toch in staat om te bepalen dat hiermee niets mis is. Tijdens mijn oogtest kon ik de onderste lijn niet duidelijk zien, maar in mijn officiële verslag staat toch maar mooi dat er ook met mijn ogen niets mis is. Chinese geneeskunde is echt wonderbaarlijk!

5) Op school hebben we de volgende dingen meegemaakt

• Engelse week: gezellig Engelse spelletjes doen met de kinders
• Twee examenweken: met een derde onderweg, inclusief geschreven en mondelinge examens
• Sportdag: leuk om met de studenten rond te hangen op een dergelijk sociaal evenement, en ik mocht ook nog medailles uitreiken (wat gelukkig maar drie uur duurde)
• Kerstfeest: leerlingen op het podium, studenten en ouders die eten en spulletjes verkopen, en een grote veiling, allemaal om geld op te halen voor het Rode Kruis. Ik heb een beeldje van Hua Mu Lan gekocht om ook een steentje bij te dragen. In totaal toch mooi 50.000 yuan opgehaald voor het goede doel.

6) Sinds September hebben we ook nog drie ‘slaapzaalfeestjes’ gehad. Voor Thanksgiving, Halloween, en Oud en Nieuw, voeren de studenten die op school overnachten een show op. Gelukkig zijn ze allemaal best goed in wat ze doen, dus het is altijd weer een feestje. Oh ja, we zijn ook nog met de hogere klassen op een uitje geweest, het bos in. Hoewel het weer wat tegenviel, was barbecueën met 250 studenten erg onderhoudend.

Pff… nou, dat is het wel zo’n beetje. Ik heb nog één test week en een bezoek aan Hong Kong om door te komen, voordat de grote vakantie voor Chinees Nieuwjaar (jaar van het konijn) er is. Het westerse Nieuwjaar is alweer voorbij. Ik wens jullie allemaal een geweldig 2011, laten we hopen dat het een vrolijk en productief nieuw jaar wordt!