Na ons bezoek aan het dorp, waar de broers gelukkig een treinkaartje voor ons regelden (hierdoor hoefden we niet deel te nemen aan een Chinese hobby: in de rij staan), werden we in een gloednieuwe BMW naar het treinstation gebracht, van waar we zeer comfortabel naar Beijing terug reisden.

Eenmaal in Beijing aangekomen hadden we een hele dag te vullen voor de volgende trein naar Shanghai vertrok, zodat we nog een beetje konden ontspannen in Beijing. Hoewel we die morgen nog zeiden dat we niet eens aan eten konden denken, moet ik helaas bekennen dat de eerste McDonalds die we zagen ons het water in de mond deed lopen. Na heel voorzichtig een ontbijt van gemiddelde grote (Super-Size was iets te veel), herinnerde onze magen ons eraan dat ze nog druk bezig waren met het verteren van de vorige maaltijden, waardoor we gedwongen waren om een Starbucks te zoeken en het even rustig aan te doen.

Het voordeel van de Starbucks die wij uitzochten (voor de mensen die ermee bekend zijn, die ene op Walkingstreet, ten zuiden van de Verboden Stad) was dat deze zich op de tweede verdieping van een gebouw bevindt, wat ons de mogelijkheid gaf om de winkelende mensenmassa onder ons eens goed te bekijken, bespreken en na te wijzen, zonder dat we meteen in het zicht zaten. Als je ooit in China gereisd hebt, dan weet je hoe wij ons voelden na 9 uur in een Chinese trein, en ik weet zeker dat je met ons meeleeft. Om de tijd te doden, deden we de volgende spelletjes 1) omschrijf de buitenlander (i.e. wie is hij/zij, waarom is hij/zij hier, en, als het een man was, wie is die Chinese vrouw naast hem? Het antwoord “zijn vrouw” was natuurlijk niet goed genoeg!)2) neem een foto met zoveel mogelijk mensen erin die een panda hoed dragen; 3) geniet van de hilarische situaties die ontstaan wanneer een bewaker probeert de weg vrij te maken voor een tram, midden in een winkelmekka; en 4) ontdek wat de juiste hoeveelheid karamel is voor een karamel machiatto! (antwoord: je kunt nooit teveel karamel hebben!)

Zulke dingen blijven echter maar voor een korte tijd vermakelijk (ongev. 2 uur), dus, toen na een tijdje de lol er af was, besloten we om een riksja ritje door de Hutongs (het oude centrum van Beijing) te doen, en de Olympische Stadiums te bezoeken. Het Vogelnest en het Waterblok (letterlijk vertaald) zijn zeker de moeite waard na zonsondergang.

Rond 21.00 uur zou onze trein naar Shanghai vertrekken, en we waren erg blij te ontdekken dat dit een zeer luxueuze trein bleek te zijn, waarin we ons ?????????? hadden (Broertjes bedankt!) Hoewel het niet heel goedkoop was, waren de eerste dertig minuten, waarin we alle verschillende knopjes probeerden en ons verbaasden over de individuele televisie-sets en de heerlijk zachte bedden, het geld zeker waard.

De volgende ochtend warden we wakker in Shanghai, waar we opgehaald werden van het station door Sam. Sam is de oudste zoon van Paul en Toni, die ons hadden uitgenodigd om bij hun te verblijven voor een paar dagen. Sam is erg geïnteresseerd in treinen en wordt zeker een goede techneut! Sam’s jongere broertje Jackson is de kunstenaar van de familie, Hij houdt van muziek, en, gezien de tekeningen in zijn kamer gaat hij zeker de artistieke kant op. Op dit moment is hij helemaal gek van zijn jojo. Zijn trucs zijn erg indrukwekkend! Paul en Toni hebben ook een dochtertje, Chelsea, die ze een paar jaar geleden geadopteerd hebben. Chelsea is een schattig prinsesje die helemaal verliefd is op verkleedpartijtjes en voorleesuurtjes, en ze heeft me zelfs een paar woorden chinees geleerd!. Paul en Toni geven allebei les in verschillende afdelingen van een internationale school. Het zijn geweldige mensen, die op hun eigen manier interessant zijn, maar samen een liefhebbend paar vormen. Wat echter nog indrukwekkender is, is dat ze, naast het oplossen van de problemen die het leven in een ander land met zich meebrengt, ook nog de tijd en energie hebben om dit gezin draaiende te houden.

Naast deze drie geweldige kinderen, hebben Paul en Toni ook Christopher in het gezin opgenomen, al is het maar tijdelijk. Christopher is door hun verwelkomd zodat hij het ziekenhuis in kon. Christopher is geboren met Spina Bifida, en heeft daardoor bijna voortdurend hulp nodig, hoewel hij grote vorderingen heeft gemaakt sinds zijn opname in dit gezin en de ziekenhuisbezoekjes. Hij probeert altijd alles zelf te doen (I do it!) en wil je vervolgens heel trots laten zien dat hij iets zelf gedaan heeft (I did it!). Helaas kan de familie die zijn leven gered heeft door hem tijdelijk op te nemen en voor de benodigde zorg te betalen dit kereltje niet permanent adopteren. Vanwege zijn handicap hebben zijn ouders hem nooit aangegeven bij de overheid na zijn geboorte, waardoor hij nu geen identiteit heeft, en dus geen paspoort. Wettelijk gezien bestaat hij niet. Dit geweldige voorbeeld van Chinese cultuur en bureaucratie maakt het onmogelijk voor een familie in China om hem te adopteren, omdat men in China “iemand moet zijn” en “papieren” moet hebben om een dergelijk proces in gang te zetten. Op dit moment blijft Christopher in limbo land, een informeel onderdeel van een liefhebbend gezin.

Ik heb een hoop tijd doorgebracht met de jongere kids, die erg schattig waren! Christopher en Chelsea hebben de Wiggles aan me geintroduceerd, en ik ben menige ochtend wakker geworden met hun (ongelofelijk blije) liedjes, meezingend met Kapitein Veerzwaard en Dorothy de dinosaurus, die het liefst rozen eet. (klinkt compleet idioot, maar, aan de andere kant, deze mannen werken al 19 jaar in dit vakgebied, en halen bakken met geld binnen, dus er zit ergens wel iets in!)

Natuurlijk heb ik niet al mijn tijd doorgebracht met de Chelsea en Christopher. Wanneer je eenmaal in Shanghai bent, moet je natuurlijk ook even naar De Bund en Old Street, en even winkelen in Marks & Spencer’s (de V&D van Engeland, duur, maar ze hadden kaas!). We mochten de keuken van de familie gebruiken om voor ze te koken als bedankje omdat we bij hun mochten overnachten, wat erg leuk was, vooral omdat Chelsea het leuk vond om mee te helpen. (spaghetti, salade, en pannenkoeken met ijs als toetje). Paul en Toni namen ons mee lunchen in een soort van oude kunstwijk, wat erg interessant was, maar, winnaar met stip was een restaurant “Whisk”. Als je ooit in Shanghai bent, mis dit niet! Het is alsof je in een hemel vol chocolade bent, dus, voor freaks liefhebbers zoals ik is het helemaal geweldig! Alles is vol van smaak en romig en donker bruin, zelfs in zoverre dat de vriezer een sticker droeg om klanten die zich niet kunnen inhouden te waarschuwen. (zie foto: Ja, jij zou het ook doen!)

De dag voordat we weer naar huis zouden gaan, hebben we Suzhou bezocht, een stadje ten westen van Shanghai, om de prachtige omgeving daar te bewonderen. Suzhou, beroemd vanwege de prachtige parken, heeft daarnaast ook een behoorlijk aantal zeer verschillende bruggen, in alle vormen, maten, en maten van onderhoud. Christine en ik huurden fietsen om de stad te verkennen, wat een geweldige manier bleek te zijn om de achterbuurten van Suzhou te zien en we waren zo ook niet de hele dag afhankelijk van het wachten op dure taxis. We hebben een prachtige tempel bezocht en lekker ontspannen door de stad gefietst en de dag afgesloten met een nogal wilde scooterrit naar het station waar we weer op de hogesnelheidstrein naar Shanghai stapten. Na een laatste gezellige avond met de familie en een korte vlucht naar Guangzhou, kwamen we weer veilig in Zhongshan aan, moe van alle avonturen, maar met een hart vol van nieuwe en verrassende herinneringen.