Deze vakantie was een geweldige ervaring. In het begin van het Lente Festival (wanneer Chinezen hun Oud en Nieuw vieren, aan de hand van de maankalender) reisde Christine en ik naar Tianjin, om Gloria, een vriendin van haar, te bezoeken. Gloria had ons uitgenodigd om Oud en Nieuw bij haar thuis te komen vieren met haar man en zoontje, wat een hele eer was. Deze vakantie zou uiteindelijk niet alleen zeer ontspannend en leuk zijn, maar ook een geweldige kans om een kijkje te nemen in het leven van een Chinese familie.

We voelden ons helemaal thuis bij Gloria en haar familie in Tianjin. Haar zoontje, JiaJia (Lee Jia Xing) was een schatje om mee te spelen! We gingen naar een markt, deden wat inkopen, en probeerden wat traditioneel voedsel. Gloria nam ons ook mee naar een historisch gebouw, een huis voorheen in het bezit van een beroemde handelaar in the Qin dynasty. Als ik zeg huis, dan bedoel ik villa, en als ik zeg villa, dan bedoel ik een aantal villa’s aan elkaar, met een privé school, een eigen theater en een park, allemaal in één afgeschermde zone. Het theater is het grootste theater in het privé bezit van een persoon in het noorden van China, afgezien van dat van de keizer, in dat tijdperk. Het moet een hele eer geweest zijn om daar uitgenodigd te worden. Als je dan ook nog hoort dat deze man nog drie van dergelijke “huizen” had in China, dan mag je concluderen dat hij best rijk was. Zijn dochter, echter, moet zich kapot hebben verveeld, omdat ze niets mocht doen, geen werk, geen studie, en zeker het huis niet mocht verlaten. We zouden spoedig ontdekken hoe dat ongeveer voelt.

De avond van het Cinese Nieuw Jaar, kookte Gloria een maaltijd die de diners van de avonden daarvoor deed verbleken, waarbij we ons te goed konden doen aan niet minder dan twaalf verschillende gerechten! We zijn ook een aantal maal naar buiten geweest om vuurwerk af te steken, wat JiaJia erg leuk vond, en we konden de hele avond genieten van bezoekjes van vrienden en familie. Gelukkig werd het ons gespaard om de volgende ochtend “traditioneel” vroeg op te staan om zoveel mogelijk Jiaozi te eten (soort gebak, gevormd naar de halve maan) om te zorgen dat we het komende jaar flink rijk zouden worden. We werden toch niet al te laat wakker, omdat JiaJia te opgewonden was om langer te wachten. Aan het begin van een nieuw jaar krijgen kinderen in China namelijk een rode enveloppe (Hong Bao) met geld, waarbij de waarde afhangt van je relatie met het kind en zijn/haar ouders. (Single vrouwen behoren deze ook te krijgen, en ja, ik heb er al een paar gehad!) Je kunt je dus wel voorstellen hoe blij kinderen zijn als het nieuwe jaar in zicht komt.

Een paar dagen later reisden we af naar het dorp waar de ouders van Gloria wonen. We konden hier niet eerder naartoe, omdat Gloria, een getrouwde vrouw, volgens de traditie niet naar het dorp van haar ouders mag tot twee dagen na Oud en Nieuw. Na ongeveer twee uur kwamen we aan in het dorp, waar we zeer hartelijk ontvangen werden door de familie.

Gloria’s familie bestaat uit haar ouders, haar drie oudere broers, hun vrouwen en kinderen, en hun kleinkinderen. Gloria is de jongste thuis, en, omdat ze een hardwerkende, succesvolle en moderne zakenvrouw is, is ze niet zo jong getrouwd als ze had gekund, zodat haar zoon nu ongeveer dezelfde leeftijd heeft als de kleinkinderen van haar broers. In een westerse stamboom, zou dat er ongeveer zo uitzien als in family tree (1).

Voor de Chinezen, echter, ziet de stamboom er uit als in family tree (2).Deze stamboom laat niet echt zien wie van wie afstamt, maar richt zich in plaats daarvan op de Confucianistische relaties die bestaan tussen de familie leden. Ik moet toegeven dat deze kennis allemaal van Christine komt, die me een hoop heeft moeten uitleggen.

Maaltijden, bijvoorbeeld, werden in de woonkamer genuttigd, waar twee tafels werden neergezet voor de familie en gasten (wij twee). Deze tafels waren echter niet groot genoeg voor de hele familie, omdat mensen meestal vrienden bezoeken, laat zijn voor het ontbijt (wie, ik?), of al gegeten hebben. Dus, tijdens elke maaltijd, maar vooral tijdens het avondeten, ontstond er een soort stoelendans, waarbij mensen opstonden en gingen zitten al naar gelang hun rank in de familie.

Bijvoorbeeld, één van de tafels was altijd voor Opa, de drie zonen, Gloria soms, en Oma soms, maar zij was altijd bezig in de keuken of met iets anders. Soms deelde oma de tafel met ons, de gasten, de Sao’s, of tantes en de kleinkinderen (haar achterkleinkinderen) afhankelijk van hoeveel mensen er in huis waren. Gezien onze zitplaatsen tijdens maaltijden, zou ik zeggen dat Christine en ik ongeveer gelijk staan met de tantes.

Gezien de rest van de dag, echter, leken we zelfs boven Oma te staan, terwijl we ontdekten hoe het is om een alleenstaande vrouwelijke gast in dit huis te zijn. Als gast mochten we niet helpen met klusjes. De binnenplaats vegen? Dat had Oma vanmorgen om 5 uur al gedaan, hadden we de haan niet gehoord? Opruimen na het ontbijt? De tantes en de tweede generatie vrouwen namen ons de kommen en stokjes letterlijk uit handen. Vers warm water voor thee? Ik kreeg de eerste drie dagen de thermosfles niet eens de kamer uit, en was zelfs trots op mezelf toen ik er eentje tussendoor kon smokkelen terwijl niemand keek. Toen Christine haar dit vertelde, vond Oma het allemaal heel grappig. Als alleenstaande vrouwen was het ons niet toegestaan om de binnenplaats te verlaten zonder een escort van een getrouwde man. Gelukkig kon Christine Oma overhalen om ons voor een korte wandeling te laten gaan, en Gloria nam ons mee voor een wandeling door haar geboortedorp en zelf op een dagtripje naar een bevroren meer! Helaas misten we de lunch niet…

Het enige waar Christine me voor had gewaarschuwd toen ik erin toestemde om met haar mee te gaan naar Tianjin, was de hoeveelheid voedsel die ik verwacht werd te eten. Bij Gloria in Tianjin kwam het voedsel al in overwelmende hoeveelheden op tafel te staan, maar in het dorp was iedere maaltijd letterlijk goed voor de koning, zijn koninging, en hun gehele hofhouding. De extra bonus bestond uit het feit dat het beleefd afslaan van een maaltijd of een deel ervan een belediging naar de familie is, en dat Oma ieder gerecht dat ik aanraakte gul naast me zette op tafel, om me maar aan te moedigen om er meer van te eten. Na vijf dagen eten, slapen, eten, en slapen, was ik terdege uitgerust en zeer goed gevoed, maar toch echt klaar om naar Shanghai te vertrekken.

Gastvrijheid kan je toch teveel worden, maar het was zeker een ervaring waarvan ik zeer heb genoten.